Υπάρχει έλλειψη.Τότε και τώρα

(Πρόταση: ακούστε αυτό παράλληλα)

"Κάποια μέρα θα έπρεπε να ξαναγράψω κάτι.Το σκέφτομαι συχνά,και μάλλον το έχω ανάγκη ώρες ώρες όπως τώρα,όπως σήμερα που ένιωσα πάλι ... και δίχως ... και που όλα μου φαίνονταν ανούσια,ακόμη και το να προσπαθήσω να ανοίξω ή έστω να παρακολουθήσω ένα διάλογο.Μου λείπουν πολλά πράγματα ρε γαμώτο,πρόσωπα που περνούσαμε ωραία μαζί και τώρα δεν είναι εδώ,είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν,μέρη που πηγαινα(με) παλιά,πολλές στιγμές που θα θελα να ζήσω πάλι." Αρκετά για σήμερα όμως,θέλω να γράψω αλλά μου λείπει κάτι ακόμα και σε αυτό,η έμπνευση.Χωρίς έμπνευση ό,τι κι αν γράψω δεν θα χει νόημα,κι ας αρέσει στους άλλους δεν θα ικανοποιήσει εμένα,δεν θα είναι αυτό που ήθελα,άρα δεν θα χει νόημα.Θα μου ρθει κάτι αύριο,ή κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο,δε βαριέσαι..
(Όλα αυτά -ελαφρώς επεξεργασμένα- από το Πάσχα,τέλος Απριλίου.)



Η συνέχεια στο σήμερα:Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να γράψω ένα άρθρο τον Οκτώβριο που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αφιέρωση.Από τη στιγμή που έφυγα όλα τ'άλλα άρθρα που επιχείρησα έμειναν ημιτελή προσχέδια,όπως η έμπνευση και ο ενθουσιασμός που έχω όταν τα ξεκινάω.Κάπου θα κολλήσω,σε κάτι που θα νιώσω πως βρίσκεται μακριά από το να με εκφράσει,πως δεν βρίσκω τις λέξεις για να το εξωτερικεύσω,στο ότι στην τελική μπορεί να μην έχω και τίποτα να πω πλέον..
Τουλάχιστον τα προηγούμενα άρθρα είχαν μια συνέχεια μεταξύ τους,παρά την χρονική τους απόσταση,ανήκουν όμως πλέον σε πιο απασχολημένες και δραστήριες εποχές στις οποίες αναγκαζόμουν να είμαι πιο τακτικός από ότι τώρα που οι συνθήκες μεταβάλλονται κάθε στιγμή και έχω ρόλο παρατηρητή περισσότερο παρά πρωταγωνιστή
.Γιατί έτσι;
Επειδή με την πρώτη ευκαιρία η χαλάρωση έδωσε τη θέση της στη νωχελικότητα,τα άρθρα στις φωτογραφίες και οι ιδέες στο κενό.

Και αυτό που γράφω τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ξαναγράφω,μάταια ίσως αφού δεν σκέφτομαι τα ίδια πράγματα με τότε,ούτε καν με τον ίδιο τρόπο.Αλλά κάποτε μου έδινε χαρά η απεικόνιση των σκέψεων μου σε μία σελίδα,με τρόπο που δεν θα πρόδιδα πολλά πράγματα και όσοι το διάβαζαν θα έμεναν στις ωραιοποιημένες λέξεις και στον σχετικά όμορφο τρόπο σύνδεσης των σκέψεων μέσα από το κείμενο.Μερικές φορές ίσως και να καταλάβαιναν κάτι παραπάνω,κάτι που ωστόσο θα μπορούσε δύσκολα να αποδειχθεί και εύκολα να απορριφθεί,μια δικαιολογία πως τάχα η στιγμή και ο συνειρμός έφεραν τη σκέψη πάντα αρκούσε ως τώρα -δικαιολογία που βέβαια δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια αλλά δεν είναι η αλήθεια κιόλας-.

Στα άρθρα πρέπει να θέλουμε να μιλάει ο εαυτός που δεν βλέπουμε στην καθημερινότητας μας,αυτός που καταπιέζεται στη ρουτίνα και θέλει να εκφρασθεί με κάποιο τρόπο,να δείξει πως και αυτός είναι εδώ,πως δεν είμαστε μόνο ότι δείχνουμε αλλά κάτι παραπάνω,κάτι βαθύτερο.Τι βαθύτερο λοιπόν από την άβυσσο;


ΥΓ:Τα αποσιωπητικά στην πρώτη παράγραφο μπορεί να τα γεμίσει καθένας με τη φαντασία του.Και εγώ όταν τα είδα τώρα δεν ήμουν σίγουρος για το τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα τότε.Δεν έχω τις ίδιες σκέψεις ανησυχίες και επιθυμίες όπως πριν 7 μήνες,αλλά έχω ακόμα την ίδια νοοτροπία.

Μία ξεχασμένη αφιέρωση

  Ίσως είναι λίγο αργά για όσα και ό,τι θα γράψω τώρα,αυτό θα σκεφτείς τουλάχιστον όταν το δεις"που το θυμήθηκε τώρα;", κλασικό γκατούκι.
Ένα μήνα τώρα υποτίθεται πως θα πρεπε να σου έχω δώσει την αφιέρωση που υποσχέθηκα πριν φύγω,όπως έφυγα,με εσένα μέσα στα νεύρα και εμένα αναίσθητο και σχετικά απαθή(όπως -σχεδόν- πάντα).Δεν είχα όρεξη να γράψω όμως.Λίγο η εξεταστική,λίγο οι παρέες που με κρατούσαν μακριά από το σπίτι για ώρες,λίγο η κούραση και λίγο η νωχελικότητα κατέληγα να το αναβάλλω για την επόμενη μέρα,κάθε μέρα "Καλύτερα αύριο" έλεγα,και κάπως έτσι μετά από πολλά αύριο που πέρασαν ανεκμετάλλευτα φτάσαμε στο σήμερα που αποφάσισα να γράψω.

Μετά πάλι τι να σου γράψω και πως; Δεν ήθελα ναι είναι μελοδραμάτικο αλλά ειλικρινές και πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου(όσο με ξέρεις ελπίζω να έχεις καταλάβει πως δεν μπορώ τις κολακείες,καλύτερα μια αυστηρή γνώμη ή κριτική παρά μερικά γλυκόλογα για να εξωραΐσουν την κατάσταση).
Να στο στείλω σε μήνυμα ή μέσω email μου έμοιαζε πολύ παιδιάστικο,ήθελα να γράψω ένα άρθρο,θα το εκτιμούσες περισσότερο και θα ταν πιο ειλικρινές απ'τη μεριά μου,δεν έχω γράψει και τόσα άλλωστε άρα θα είχε μεγαλύτερη συναισθηματική αξία.

Ένα άρθρο λοιπόν για ένα μικρό χαζό γατί γεμάτο ανασφάλειες,νεύρα,υπερβολές και σίγουρα πολύ τρέλα(έως παράνοια κάπου κάπου).Ένα γατί που γνώρισα τελείως τυχαία και αστεία μέσω μιας απλής εμφανισιακής ομοιότητας και ενός ιού στον υπολογιστή.Έτσι άρχισαν όλα πέρυσι και μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και στους καθημερινούς καβγάδες και τις παρεξηγήσεις μας πέρασαν πολλά.

   Όμορφες στιγμές,χαρούμενες,αμήχανες,γεμάτες νεύρα ή κλάματα,αλλά στιγμές που θα θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμη(και οι οποίες στροβιλίζονται ως εικόνες στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή).Από την μέρα της ουσιαστικής γνωριμίας μας στο Ηράκλειο με μία σχεδόν άγνωστη έως τότε κοπέλα που απλώς είχαμε μια τυπική επαφή, μέχρι τις κλήσεις που κάναμε μες τη χρονιά, τις ιδιοτροπίες σου, τα νεύρα σου, τα αστεία και την επιμονή σου, την μανία σου να τα βλέπεις όλα μαύρα και το αξιοθαύμαστο πείσμα σου που δυστυχώς είχε παροδικές εκρήξεις για να επιστρέψεις μετά στη συνηθισμένη ματαιόδοξη στάση σου. Μα πιο πολύ απ' όλα τις νύχτες που δεν ήσουν καλά μέχρι να δώσεις πανελλήνιες,που χρειαζόσουν κουράγιο και εγώ έκανα ότι μπορούσα από τόσο μακριά για να σε βοηθήσω -χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα,όσο και αν με ξεγελούσα πως κάτι έκανα- να συνέλθεις και να μείνεις συγκεντρωμένη στο στόχο σου.

  Πάνω από όλα όμως θέλω να θυμάσαι πως τίποτα καλό δεν έμαθε κανένας από τις επιτυχίες.Από αποτυχίες και λάθη μαθαίνεις ποιο είναι το σωστό,στις επιτυχίες σου απλώς το επιβεβαιώνεις.Η επανάληψη πρέπει να είναι ευκαιρία,δυνατότητα να πετύχεις ότι δεν πέτυχες πέρσι,όχι μια ευκαιρία για να αποτύχεις ξανά.Η σκέψη της αποτυχίας φέρνει την αποτυχία πιο κοντά σου
Κουράγιο,συγκέντρωση διάβασμα και αποφασιστικότητα και θα τα καταφέρεις!Πιστεύω σε σένα και δεν θα απογοητευόμουν ποτέ απλώς επειδή δεν τα κατάφερες(στο κάτω κάτω οι πανελλήνιες είναι ένας μαθητικός διαγωνισμός,μεταβάλλονται οι βάσεις και τα αποτελέσματα κάθε χρόνο,δεν φταις εσύ για αυτό)αλλά θα απογοητευτώ αν προκαλέσεις μόνη σου την αποτυχία.Η δεύτερη φορά είναι πάντα πιο εύκολη λένε,οπότε χαλάρωσε όσο χρειάζεται και απόλαυσε το ταξίδι.Λίγη σημασία έχει ο προορισμός.

ΥΓ:
1. Είχα να γράψω πάνω από χρόνο άρθρο στο μπλογκ και κατά κάποιο τρόπο σε χρησιμοποίησα ως ιδέα για να ξαναγράψω -ή πιο απλά μπορείς να πεις πως σε διάλεξα για να ξαναγράψω,ακούγεται πιο γλυκό- σε κάθε περίπτωση ξέρω ότι θα κολλήσεις στη λέξη σε χρησιμοποίησα,ακόμα κι αν μου πεις το αντίθετο δεν θα σε πιστέψω!

2. Τόσο καιρό που είχα να γράψω δεν μπορούσα τίποτα καλύτερο,πραγματικά θα θελα να γράψω περισσότερα και πιο ωραία πράγματα(κυρίως ωραία..)

3. Μάθε να πιστεύεις στον εαυτό σου!Όχι επειδή το λέω εγώ,αλλά επειδή έτσι πρέπει,έτσι ταιριάζει σε σένα, να είσαι καλά με σένα και όχι να βασανίζεσαι χωρίς λόγο.
Δεν μπορώ να σε βλέπω να βουτάς μες τη μαυρίλα απλώς και μόνο επειδή εκεί νομίζεις πως ταιριάζεις. Καταντά ηλίθιο και εκνευριστικό (τι γλυκός που είμαι πάλι,έλα πέστο)

4.Ήθελα πολύ να κάτσω στα γενέθλια σου.Τόσο στο πάρτυ όσο και τη μέρα των γενεθλίων σου,αλλά δεν γινόταν αλλιώς..Έπρεπε να είμαι αλλού και τις δύο φορές,τουλάχιστον την δεύτερη το αναγνωρίζεις αυτό πιστεύω..

5.Ένα τραγούδι αφιερωμένο,από το συγκρότημα που μας γνώρισε και μας συνέδεσε..να το θυμάσαι,πάντα υπάρχουν δρόμοι για όλους μες το σκοτάδι! Παρά τις βλακείες που λες σε αγαπάω (και όχι αγαπώ) μικρό χαζό γκατούκι!!

6. Για να σε ξεχάσω,πρέπει να θες να σε ξεχάσω.Να το θυμάσαι πως αν επικοινωνούμε μένουμε κοντά.

7 Ναι ναι όντως τα υστερόγραφα λένε πιο πολλά από όλο το άρθρο, ήταν έμπνευση της στιγμής.Πάω  για ύπνο τώρα,έχω μάθημα το πρωι και αν δεν κοιμηθώ τώρα δύσκολα θα σηκωθώ.Α!Αύριο ξεκινάω και Ιταλικά,οπότε αν του χρόνου πας Ιταλία τελικά θα μπορούμε να μιλάμε μαζί!!Όνειρα γλυκά..<3

Όνειρα θερινής νυκτός

    Ξύπνησα,όπως κάθε μέρα,ακούγοντας τον κλασικό ήχο του κινητού,που χτυπούσε όπως πάντα σε έναν εκνευριστικά επίμονο ρυθμό,ώστε να σε αναγκάσει να σηκωθείς και να το κλείσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα.Από το διπλανό δωμάτιο μια εξίσου γνώριμη φωνή άρχισε να φωνάζει: "Κλείστο το ρημάδι!Τόση ώρα χτυπάει,δεν το ακούς;"
   Την αγνόησα,ένα *κλικ* και όλα ήσυχα ξανά.Σηκώθηκα και τρίβοντας τα μάτια μου προσπάθησα να θυμηθώ τι όνειρο έβλεπα πριν ξυπνήσω,η εικόνα ήταν ακόμη θολή στο μυαλό μου,ίσως λίγο κρύο νερό με έφερνε ξανά σε επαφή με την πραγματικότητα.Πρέπει να ήταν κάτι ενδιαφέρον,δεν θυμόμουν ακριβώς τι είδα αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να θυμηθώ,έπρεπε να θυμηθώ!
Λίγο αργότερα βέβαια,κατάλαβα πως είναι μάταιο να πιέζομαι,αν χαλάρωνα σίγουρα θα μπορούσα να επαναφέρω την εικόνα στο μυαλό μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Έκανα ένα κρύο ντουζ,ντύθηκα,και πήγα στην κουζίνα για πρωινό.Μετά σηκώθηκα έπιασα το κινητό μου και έκανα μία αναπάντητη στο νούμερο που με είχε πάρει,δύο λεπτά αργότερα ξαναπήρε:

"-Καλημέρα!Τι κάνεις;Σε ξύπνησα;
-Καλημέρα,καλά είμαι εσύ;Βασικά ναι,αλλά δεν πειράζει,ούτως ή άλλως ήθελα να ξυπνήσω νωρίς σήμερα..Έγινε κάτι και πήρες τόσο νωρίς;
-Ωχ συγγνώμη,ήθελα να δω αν είσαι ξύπνιος.Καλά και εγώ,πάλι ξύπνησα στις έξι σήμερα..Θέλεις να πάμε για τρέξιμο που λέγαμε;
-Δεν πειράζει,σιγά το πράγμα μωρέ.Ναι,αμέ!Γίνεται όμως να πάμε σε καμιά ώρα;Θέλω να κάνω μια βόλτα προς τα κάτω πρώτα..
-Ναι μωρέ σιγά,τι τώρα τι σε μια ώρα,πάρε με τηλέφωνο όταν είσαι έτοιμος!
-Έγινε!Μιλάμε σε λίγο λοιπόν.
-Εντάξει,τα λέμε!

 Όταν βγήκα από το σπίτι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος στο κέντρο,περνώντας από τις καφετέριες μπορούσες να ακούσεις πολλές συνομιλίες από φοιτητές ή λυκειόπαιδα,όλοι τους περίπου στην ηλικία μου,συζητούσαν για  το τι έκαναν χθες το βράδυ,τι θα κάνουν σήμερα και πότε ανοίγουν τα σχολεία και πως πάει η εξεταστική τους.Που και που έβλεπα κάποιο γνωστό,φίλο ή παλιό συμμαθητή,και ακολουθούσε ο συνηθισμένος πια διάλογος:

-Γεια σου Γιάννη!
-Γεια,τι κάνεις;
-Καλά,εσύ;
-Καλά,μια χαρά...

Προχώρησα βιαστικά ανάμεσα στα τραπέζια και κάθισα σε ένα καναπέ,κάνοντας νεύμα στη σερβιτόρα να έρθει γρήγορα.

-Καλημέρα,τι θα πάρετε;
-Ένα φραπέ,σκέτο.
-Μάλιστα.

Έφυγε και μετά από πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκε,
"Ορίστε!" είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και άφησε τον καφέ στο τραπέζι,χαμογέλασα και εγώ και την ευχαρίστησα.
Όταν ήρθε ο καφές μου τον ήπια γρήγορα,άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι,βγήκα από την καφετέρια και περπάτησα προς τα κάτω,προς το λιμάνι.Άρχισα σιγα σιγα να θυμάμαι σκηνές από το όνειρο που είχα δει το βράδυ: ένα πρόσωπο,ένα όμορφο χαμόγελο μόνο και γέλια να ακούγονται από πίσω.

"Κατάλαβα,πάλι τα ίδια",σκέφτηκα,"τελικά ήταν καλή ιδέα να κάνω μια βόλτα..".

   Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει,καλά καλά δεν είχε τελειώσει το καλοκαίρι και ένιωθες πως ο καλοκαιρινός ήλιος είχε ήδη δώσει τη θέση του σε ένα πιο ψυχρό κλίμα,πόσο μάλλον στο λιμάνι που έκανε πάντα περισσότερο κρύο παρά δροσιά.Επέστρεψα σπίτι απλώς για να βάλω κάτι πάνω μου,δεν θα ταν καλό να κρυώσω τώρα,τις τελευταίες μέρες εδώ θα ήθελα να περάσω καλά.
   Οι γονείς μου είχαν φύγει κιόλας από το σπίτι,θα ήταν ήδη στις δουλείες τους το δίχως άλλο.Μπήκα,πήρα ένα μπλε φούτερ και ετοιμάστηκα για να ξαναφύγω κατεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά του σπιτιού.Στο τέλος της σκάλας είδα το ποδήλατο μου,με φουσκωμένα λάστιχα ακόμη και ελαφρώς ταλαιπωρήμενο,φέτος είχα πέσει αρκετές φορές με αυτό,δεν πρόσεχα και  ιδιαίτερα άλλωστε.
Κοίταξα το ρολόι μου,η ώρα είχε περάσει,έπρεπε να βιαστώ αλλιώς θα καταλήγαμε να τρέχουμε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.
Πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι το τηλέφωνο μου ήδη χτυπούσε,
"-Έλα,λοιπόν εγώ είμαι έτοιμη,σε δέκα λεπτά θα είμαι κάτω,θες να βρεθούμε στον μόλο;
 -Χμ..οκ,μια χαρά μου ακούγεται,τα λέμε!"

Αναγκάστηκα να τρέξω για να φτάσω στην ώρα μου,κάτι σαν προθέρμανση ας πούμε,μάλλον φάνηκε ότι λαχάνιασα αν κρίνω από τα γέλια της Α όταν με είδε.Λίγο μετά κι αφού πήρα μερικές ανάσες αρχίσαμε να τρέχουμε.Σιγά σιγά ανεβάσαμε ρυθμό και αρχίσαμε να μιλάμε παράλληλα.

 -Είσαι φοιτητής τώρα δηλαδή,πω πω,σε ζηλεύω!Πότε φεύγεις τελικά;
 -Σε ένα χρόνο θα είσαι και εσύ μην αγχώνεσαι,λίγοι μήνες έμειναν ακόμα.
Δεν ξέρω ακριβώς,αλλά το πιο πιθανό είναι μέσα στην βδομάδα,το πολύ την επόμενη.
-Άντε,θα χεις και δικό σου σπίτι,τι άλλο θες δηλαδή;Χαχαχα,αλήθεια,πως νιώθεις που φεύγεις;
-Δεν ξέρω,δεν χαίρομαι και τόσο αλλά ούτε και λυπάμαι,μέχρι ένα βαθμό ένα κομμάτι μου χαίρεται και ένα άλλο λυπάται.
-Γιατί λυπάσαι όμως;Δεν θες να φύγεις;
-Όχι.Τουλάχιστον όχι όταν νιώθω πως αφήνω ένα μέρος του εαυτού μου εδώ.
-Όταν λες ένα μέρος του εαυτού σου εννοείς;
-Ξέρεις..
-Αχ ρε Γιάννη,ακόμα;
-Ακόμα,μην με ρωτάς γιατί ή πως,απλώς ακόμα.
-Μα φεύγεις,πρέπει να κοιτάς μπροστά.
-Το ξέρω,αλλά όπως φαίνεται δεν θέλω να κοιτάω μπροστά.Και να θέλω δηλαδή πάντα το μυαλό μου εκεί είναι,την βλέπω στον ύπνο μου ρε συ,και σήμερα την είδα πάλι..
-Όλο αυτό όμως,πως σε κάνει να νιώθεις;
-Ξέρω που το πας,όχι δεν κάνει να νιώθω άσχημα,ούτε καν να μελαγχολώ,απλώς αναπολώ.Περισσότερο χαρούμενο με κάνει να το σκέφτομαι παρά λυπημένο.
-Τι να σου πω,εσύ ξέρεις.Πάντως δεν μπορείς να χεις το μυαλό σου εκεί μια ζωή,κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις μπροστά,το ξέρεις,έτσι;
-Ναι το ξέρω,όταν γίνει θα το καταλάβεις,μην ανησυχείς.Για την ώρα απλώς θα είμαι λίγο αλλού,λίγο πίσω,όπως θες πες το,αλλά αυτό θα σκέφτομαι.
-Καταλαβαίνω,σου είπα και πριν,εσύ ξέρεις.Για πες μου όμως,τι είδες στο όνειρο;
-Το κλασικό: να μιλάμε,να είμαστε καλά,να χαμογελάμε και μετά να εξαφανίζεται,έτσι απλά.
-Και πως νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Εξαρτάται,τις περισσότερες φορές έχω μια θολή εικόνα του τι είδα το βράδυ,αλλά στο τέλος αφήνει πάντα ένα χαμόγελο.
-Αν χαμογελάς αυτό μετράει,να χαμογελάς όμως.
-Αυτό πιστεύω και γω..Συνεχίζουμε το τρέξιμο τώρα;Έχω μείνει χωρίς ανάσα με τόση κουβέντα.
-Χαχαχα,οκ άντε ας συνεχίσουμε!


Υ.Σ. 1. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά,γιατί τα σκέφτομαι ή αν ακόμη βγάζουν νόημα..αλλά ήθελα πολύ να γράψω κάτι που σκέφτομαι,όπως και αν βγει,όπως και αν φανεί στον καθένα.
2.http://www.youtube.com/watch?v=1mFS5iWXeYU&feature=fvst

Goodbye..

   Το πικρό ποτήρι της ζωής κρύβεται στα αντίο που ακούμε και που αναγκαζόμαστε να πούμε...


   Όσο περνάει ο χρόνος έρχεται ο καιρός για όλους μας να πούμε ο καθένας τα δικά του αντίο,κάποια από αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους,τα ενώνει όμως μία βασική ομοιότητα που τα κάνει να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό: ο πόνος...
Κάθε αντίο είναι πόνος είτε για αυτόν που το λέει είτε για αυτόν που το δέχεται,πιο συχνά όμως ο πόνος μοιράζεται,γίνεται σχεδόν ίδιος και για τους δύο,γιατί...Αντίο χωρίς πόνο δεν υπάρχει,δεν υπήρξε,και ούτε πρόκειται να υπάρξει.

  Συνήθως ο αποδέκτης πονάει περισσότερο γιατί αναγκάζεται να δεχτεί ένα απότομο τέλος,το οποίο αρνείται και για το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα,δεν μπορεί να διορθώσει κανένα από τα λάθη του,να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φτιάξει τα πράγματα,να τα κάνει λίγο διαφορετικά.Αντίθετα,ο άλλος έχει το χρόνο να προετοιμαστεί για να το πει,ψυχολογικά και σωματικά,είναι σαφώς πιο έτοιμος να δεχτεί την απόφαση που ο ίδιος πήρε,όπως και αν αναγκάστηκε να την πάρει.-

  Και μετά από το αντίο τι γίνεται;Η θλίψη μένει,γίνεται πόνος που διαβρώνει την ψυχή και εμείς καθόμαστε..καθόμαστε και  αναρωτιόμαστε γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα,τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως το αντίο,αν τα πράγματα είχαν διαφορετική τροπή,αν είχαμε πιστέψει ο ένας στον άλλο,αν δεν είχαμε φερθεί ανόητα και αν είχαμε βάλει το "εμείς" πάνω από το "εγώ" ή ακόμη πιο απλά,αν οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές...



                          "So hard to accept that you can't change reality."


                           "My life is so much interesting,inside my head"


  Η πραγματικότητα και η φαντασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πολύπλοκου νομίσματος,της Ζωής.Το μπέρδεμα αρχίζει πάντα όταν αρχίζεις να ρίχνεις το νόμισμα στον αέρα,αφού έχεις τις ίδιες πιθανότητες να μείνεις στον κανονικό κόσμο όσες και να ταξιδέψεις στον χώρο του φανταστικού,δύο κόσμους που θα χρειαστεί να επισκεφτείς πολλές φορές,σε διαφορετικές στιγμές,ανάλογα με την περίσταση.

  Κάποιες φορές θα πρέπει να γίνεις ένα στυγνός ρεαλιστής,έτοιμος να αφήσεις κάθε πτυχή του ονείρου πίσω για να αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή και την σκληρότητα που κρύβει μέσα της,να φτάσεις στα όρια του κυνισμού χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου,αλλά αποβάλλοντας κάθε συναίσθημα,κάθε πηγή πιθανού πόνου,απλά και μόνο για να αντέξεις,να μην χαθείς στην μεθυστική ανοησία του ονείρου.

   Άλλοτε χρειάζεσαι ένα καταφύγιο,την δική σου κρυψώνα από την καθημερινότητα και τον πεζό κόσμο στον οποίο αναγκαζόμαστε όλοι να συμβιώνουμε.Αυτό το καταφύγιο θα το βρεις στην φαντασία,στο μέρος του μυαλού σου που μπορεί να δημιουργήσει ένα δικό σου κόσμο,στον οποίο θα ήθελες να ζήσεις και τον οποίο ονειρεύεσαι,κάθε βράδυ,πριν κλείσεις τα μάτια σου.Ονειρέψου πως ζεις όσα δεν κατάφερες να ζήσεις,γύρνα πίσω για όσα θες να ξανανιώσεις,σαν να μην έφυγαν ποτέ από κοντά σου,σαν μην είπαν ποτέ την λέξη..αντίο...

J.J.

Το ασχημόπαπο δεν έγινε κύκνος σε μία μέρα

  -Υπάρχουν φορές όταν μετά από πολύ καιρό αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι αλλάζει,πως κάτι νέο γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλιού,κάποιες φορές που η ψυχολογία σου και η διάθεση σου αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς και σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστά,διαφορετικά από κάθε άλλη φορά.
  -Γενικά μια αλλαγή προσφέρει συχνά χαρά και χαμόγελο,αφού η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μία ευθεία αλλά ένας δρόμος με στροφές,με πολλά παρακλάδια,που συνήθως αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε και άλλοτε επιλέγουμε.Όμως,δεν έχουμε πάντα την δυνατότητα να διαλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε,και τα απρόοπτα είναι πάντα εκεί,τα ξαφνικά αυτά περιστατικά που δίνουν ζωντάνια στη ζωή μας και ουσιαστικά είναι η περιπέτεια στη ζωή μας,τα στοιχεία που ανατρέπουν τις επιδιώξεις μας κάθε φορά που κάνουμε σχέδια.

   "People are slaves of their lustfor knowleddge.That's the reason why they are doomed to search what was the change to their plans."


-Ακόμη και η πιο επιφανειακή αλλαγή μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ανανεωμένος,πως κάτι άλλαξε ριζικά μέσα σου,στον τρόπο που σκέφτεσαι και που βλέπεις τα πράγματα.Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση σου βελτιώνονται,δυστυχώς όμως συνήθως πρόκειται για κάτι το προσωρινό,για μια αλλαγή με μεγάλη ένταση και αντιστρόφως ανάλογη διάρκεια.Σπάνια πρέπει να πιστέψει κανείς πως μία κατάσταση μπορεί να αλλάξει ξαφνικά μέσα σε μία στιγμή,λες και τη χτύπησε κάποιος με μαγικό ραβδί και τσουπ! το ασχημόπαπο έγινε κύκνος.
Σίγουρα όχι,μια πραγματική αλλαγή χρειάζεται προσπάθεια,θέληση και πραγματικό πόνο για να επιτευχθεί,πάνω από όλα όμως,χρειάζεται πίστη.Χωρίς πίστη κάθε προσπάθεια θα είναι πάντα ανεπαρκής,κάθε θέληση  εκτός πραγματικότητας και κάθε πόνος μαρτύριο δίχως νόημα.
  -Κάθε αλλαγή χρειάζεται χρόνο και πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας με χρόνο αν όντως θέλουμε να αλλάξουμε κάτι,έστω και κάτι το ελάχιστο.
  -Η επιφανειακή αλλαγή δεν είναι πάντα απολύτως επιφανειακή,συνήθως αποτελεί το πρώτο άνοιγμα στο φράγμα που μπορεί να μην αρκεί από μόνο του για να το γκρεμίσει αλλά είναι το πρώτο βήμα,το οποίο πρέπει να διαδεχτούν πολλά ακόμα,για να επιτύχουν το στόχο τους.
  -Κάθε βήμα είναι ξεχωριστό και αυτόνομο από τα υπόλοιπα:ένα δικό σου λάθος βήμα μπορεί να οδηγήσει σε λάθος κατεύθυνση ή και να γκρεμίσει την όλη προσπάθεια υποχρεώνοντας σε μία νέα αρχή,δημιουργώντας μία νέα κατάσταση που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που οραματίστηκες και για την οποία προσπάθησες...

 "Accident is called an incident in which every human prediction or preview has proved totally insufficient."

 Πόσα ταξίδια έχω κάνει στ'ανοιχτά;
 Πόσες λεωφόρους που χανόντουσαν αργά;
 Πόσα συντρίμμια και χαμένα μυστικά;
 Όμως εσένα..δεν σε βρήκα πουθενά..

 Πως να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν;
 Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών;

Δεν ανήκεις εδώ

   Ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη.

    Βρέχει.Οι σταγόνες έπεφταν αργά,σχεδόν μελαγχολικά στο δρόμο.Κοίταζε επίμονα από το παράθυρο την βροχή και το σκοτάδι,άλλωστε,πάντα του άρεσαν αυτά τα βροχερά,μουντά απογεύματα..
Τα φώτα είναι σβηστά,και κανένας δεν κυκλοφορεί έξω,μόνο κάπου κάπου έβλεπες κάποιον περαστικό να προχωρά κρατώντας μια ανεμοδαρμένη ομπρέλα και φορώντας ένα αδιάβροχο.
     Ουσιαστικά,το τοπίο δεν είχε κάτι να προσφέρει,η βροχή είχε απομακρύνει οποιοδήποτε σημείο ζωής από την περιοχή,ακόμα και οι σκύλοι είχαν ψάξει για καταφύγιο στη ζεστή γωνιά κάποιου μαγαζιού,ώστε να αποφύγουν το κρύο.Για κάποιον σαν αυτόν όμως,το παράθυρο και η μελαγχολία ήταν ένα καταφύγιο,η δική του έξοδος από την καθημερινότητα,πόσο χαλαρωτικό ήταν αυτό το θέαμα...
     Είχαν περάσει κιόλας πάνω από 11 χρόνια από τότε,όμως  το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η επίπλωση του σπιτιού,το παλιό ξύλινο κυκλικό τραπέζι είχε αντικατασταθεί από ένα φαινομενικά πιο μοντέρνο,σε σχήμα ρόμβου,ενώ το γραφείο είχε δώσει τη θέση του σε ένα καθιστικό με δύο πολυθρόνες και ένα ξεχαρβαλωμένο καναπέ.Παρ'όλα αυτά εκείνος δεν έδειχνε να έχει αλλάξει ιδιαίτερα.Ξυρισμένος,και με τα μαλλιά του να καλύπτουν ένα μέρος του προσώπου του,έμοιαζε πολύ νεότερος από όσο ήταν.
    Πέρασε λίγη ώρα ακόμη στο παράθυρο,αλλά ύστερα από λίγο το βλέμμα του απομαγνητίστηκε από τη θέα της βροχής και κάθισε σκεφτικός στην πολυθρόνα κρατώντας ένα κρεμαστό,έναν άγγελο ή μια νεράιδα,το οποίο δεν φαινόταν ξεκάθαρα,καθώς το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του.
   Κάποια στιγμή σηκώθηκε απότομα,πήρε το μπουφάν του και ένα κουτί τσιγάρα και βγήκε έξω στη βροχή.Προχωρούσε γρήγορα ανάμεσα από τις λακκούβες και προτού περάσουν πέντε λεπτά είχε φτάσει στο κέντρο της πόλης.
   Δεν κυκλοφορούσε ψυχή,όλοι θα είχαν κλειστεί στα σπίτια τους από νωρίς αφού έκανε πολύ κρύο,ενώ η βροχή όσο πήγαινε δυνάμωνε.Μπήκε στη μικρή στοά δίπλα από το παγωτατζίδικο και περπάτησε λίγο,νόμιζε πως ήταν μόνος του.Ξαφνικά όμως ακούστηκαν γέλια από την άλλη μεριά της στοάς.Πήγε να κοιτάξει γεμάτος περιέργεια,φρόντισε όμως να μην γίνει αντιληπτός.Κοίταξε από την γωνία και είδε
ένα αγόρι και ένα κορίτσι,-δεν θα ταν πάνω από 17,και η κοπέλα πρέπει να ήταν μικρότερη- να γελάνε και να φιλιούνται.Φορούσαν καλοκαιρινά ρούχα(άκαιρα αν σκεφτεί κανείς ότι έκανε κρύο και έβρεχε,σαν να ζούσαν σε άλλη εποχή),και η κοπέλα είχε στην πλάτη της μια τσάντα.Χαμογελούσαν,φαίνονταν πολύ ευτυχισμένοι.
<<Παιδιά>>σκέφτηκε,<<πάντα με ένα χαμόγελο στο στόμα,τα ζηλεύω που μπορούν και είναι τόσο ανέμελα.>>.Γύρισε από την άλλη μεριά και έφυγε,αφού πρώτα έβγαλε ένα μπλοκάκι και έγραψε:
 " *1 Ιουλίου* ".

   Ξαφνικά ένιωσε πολύ χαλαρός,οι σκέψεις του έγιναν ήρεμες,γαλήνιες,δεν του προκαλούσαν αγωνία και πονοκέφαλο,αντίθετα ένιωθε ανάλαφρος,ακόμα και σε μια τόσο μουντή μέρα λοιπόν μπορεί να λάμψει ένα καθαρό μυαλό.

    Χαμένος στο παρόν του συνέχισε να προχωρά φτάνοντας στην πλατεία,πέρασε δίπλα από τα μνημεία και κάθισε απέναντι από τις κλειστές καφετέριες που είχαν πάρει απόφαση πως μόνο τρελός θα έβγαινε από το σπίτι του,πόσο μάλλον για να πάει να κάτσει για να πιει καφέ.Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του ελεύθερο στο ρυθμό της βροχής που έπεφτε πάνω στο ξύλινο επίπεδο από πάνω του.
Όταν τα ξανάνοιξε είδε το ίδιο ζευγάρι στο παγκάκι απέναντι του,τώρα όμως φορούσαν πιο φθινοπωρινά/ανοιξιάτικα ρούχα και ήταν αγκαλιασμένοι με κλειστά μάτια.Κοίταξε λίγο και έφυγε πριν τον δουν,σημειώνοντας πάλι στο μπλοκάκι του " * ..... * "
   Η βόλτα του θα τελείωνε σύντομα,αφού όμως έκανε μια βόλτα και από το λιμάνι,να πάρει λίγο καθαρό αέρα.Έφτασε γρήγορα,παρά το κρύο και τον αέρα,είχε γίνει μούσκεμα όμως δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία.Ακολούθησε περιμετρικά τις βάρκες και προχώρησε.Κάποια στιγμή είδε το αγόρι μόνο του,χωρίς το κορίτσι,και δεν χαμογελούσε πια.Αυτή τη φορά δεν προλάβαινε να φύγει,το αγόρι τον είχε ήδη δει.<<Δεν έπρεπε να είσαι εδώ>> είπε,<<δεν ανήκεις εδώ>>.
Παραξενεύτηκε και τρόμαξε ταυτόχρονα,που τον ήξερε το αγόρι ώστε να του μιλάει έτσι;<<Τι εννοείς;>>ρώτησε.<<Είπα,δεν ανήκεις εδώ,φύγε!>>
  Το βλέμα του αγοριού άστραφτε,δεν είχε νόημα να του πει το οτιδήποτε,δεν θα άλλαζε κάτι..έφυγε τρέχοντας λοιπόν και πήγε γρήγορα σπίτι,τώρα όμως η ηρεμία είχε δώσει τη θέση της στο άγχος και σε μια ασθματική αναπνοή.Μπήκε μέσα γρήγορα,έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα και τότε είδε πως το μπλοκάκι του είχε εξαφανιστεί,πήγε αμέσως στο μπάνιο και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη,
<<Δεν ανήκεις εδώ>> είπε.

Γράφω..για μένα.

Γράφω στίχους,
αστεία λόγια σε ένα άτονο ρυθμό,
που περιγράφουν σκέψεις και λόγια νοερά.

Γράφω λέξεις,
γράμματα βαμμένα με συναίσθημα,
χωρίς λογική...λόγια αναίσθητα και ασυναίσθητα.

Γράφω μουσική,
όνειρο απατηλό για το μυαλό μου...
μα στην μουσική έμαθα να ξεσπάω                         
και να λέω όσα δεν θα μπορέσω να πω ποτέ με λέξεις.

Γράφω...ανάλογα με τη διαθεση,
δεν εχω ματαιοδοξίες και αυταπάτες
κι ούτε καν όνειρα αναγνώρισης.

Δεν γράφω λόγικα,
ο συνειρμός με οδηγεί
σαν τυφλό σε βουβό κινηματογράφο
σαν τραίνο σε ράγες δίχως τέλος,
σαν όνειρο που πέθανε στο τέλος...

Μα ακόμα γράφω...για μενα.
                            
                                 Come in out of the cold..
                                            Forget all that you know!
                                           Because there's always been room,
                                           by the fire for you <3