(Πρόταση: ακούστε αυτό παράλληλα)
"Κάποια μέρα θα έπρεπε να ξαναγράψω κάτι.Το σκέφτομαι συχνά,και μάλλον το έχω ανάγκη ώρες ώρες όπως τώρα,όπως σήμερα που ένιωσα πάλι ... και δίχως ... και που όλα μου φαίνονταν ανούσια,ακόμη και το να προσπαθήσω να ανοίξω ή έστω να παρακολουθήσω ένα διάλογο.Μου λείπουν πολλά πράγματα ρε γαμώτο,πρόσωπα που περνούσαμε ωραία μαζί και τώρα δεν είναι εδώ,είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν,μέρη που πηγαινα(με) παλιά,πολλές στιγμές που θα θελα να ζήσω πάλι." Αρκετά για σήμερα όμως,θέλω να γράψω αλλά μου λείπει κάτι ακόμα και σε αυτό,η έμπνευση.Χωρίς έμπνευση ό,τι κι αν γράψω δεν θα χει νόημα,κι ας αρέσει στους άλλους δεν θα ικανοποιήσει εμένα,δεν θα είναι αυτό που ήθελα,άρα δεν θα χει νόημα.Θα μου ρθει κάτι αύριο,ή κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο,δε βαριέσαι..
(Όλα αυτά -ελαφρώς επεξεργασμένα- από το Πάσχα,τέλος Απριλίου.)
Η συνέχεια στο σήμερα:Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να γράψω ένα άρθρο τον Οκτώβριο που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αφιέρωση.Από τη στιγμή που έφυγα όλα τ'άλλα άρθρα που επιχείρησα έμειναν ημιτελή προσχέδια,όπως η έμπνευση και ο ενθουσιασμός που έχω όταν τα ξεκινάω.Κάπου θα κολλήσω,σε κάτι που θα νιώσω πως βρίσκεται μακριά από το να με εκφράσει,πως δεν βρίσκω τις λέξεις για να το εξωτερικεύσω,στο ότι στην τελική μπορεί να μην έχω και τίποτα να πω πλέον..
Τουλάχιστον τα προηγούμενα άρθρα είχαν μια συνέχεια μεταξύ τους,παρά την χρονική τους απόσταση,ανήκουν όμως πλέον σε πιο απασχολημένες και δραστήριες εποχές στις οποίες αναγκαζόμουν να είμαι πιο τακτικός από ότι τώρα που οι συνθήκες μεταβάλλονται κάθε στιγμή και έχω ρόλο παρατηρητή περισσότερο παρά πρωταγωνιστή
.Γιατί έτσι;
Επειδή με την πρώτη ευκαιρία η χαλάρωση έδωσε τη θέση της στη νωχελικότητα,τα άρθρα στις φωτογραφίες και οι ιδέες στο κενό.
Και αυτό που γράφω τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ξαναγράφω,μάταια ίσως αφού δεν σκέφτομαι τα ίδια πράγματα με τότε,ούτε καν με τον ίδιο τρόπο.Αλλά κάποτε μου έδινε χαρά η απεικόνιση των σκέψεων μου σε μία σελίδα,με τρόπο που δεν θα πρόδιδα πολλά πράγματα και όσοι το διάβαζαν θα έμεναν στις ωραιοποιημένες λέξεις και στον σχετικά όμορφο τρόπο σύνδεσης των σκέψεων μέσα από το κείμενο.Μερικές φορές ίσως και να καταλάβαιναν κάτι παραπάνω,κάτι που ωστόσο θα μπορούσε δύσκολα να αποδειχθεί και εύκολα να απορριφθεί,μια δικαιολογία πως τάχα η στιγμή και ο συνειρμός έφεραν τη σκέψη πάντα αρκούσε ως τώρα -δικαιολογία που βέβαια δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια αλλά δεν είναι η αλήθεια κιόλας-.
Στα άρθρα πρέπει να θέλουμε να μιλάει ο εαυτός που δεν βλέπουμε στην καθημερινότητας μας,αυτός που καταπιέζεται στη ρουτίνα και θέλει να εκφρασθεί με κάποιο τρόπο,να δείξει πως και αυτός είναι εδώ,πως δεν είμαστε μόνο ότι δείχνουμε αλλά κάτι παραπάνω,κάτι βαθύτερο.Τι βαθύτερο λοιπόν από την άβυσσο;
ΥΓ:Τα αποσιωπητικά στην πρώτη παράγραφο μπορεί να τα γεμίσει καθένας με τη φαντασία του.Και εγώ όταν τα είδα τώρα δεν ήμουν σίγουρος για το τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα τότε.Δεν έχω τις ίδιες σκέψεις ανησυχίες και επιθυμίες όπως πριν 7 μήνες,αλλά έχω ακόμα την ίδια νοοτροπία.
"Κάποια μέρα θα έπρεπε να ξαναγράψω κάτι.Το σκέφτομαι συχνά,και μάλλον το έχω ανάγκη ώρες ώρες όπως τώρα,όπως σήμερα που ένιωσα πάλι ... και δίχως ... και που όλα μου φαίνονταν ανούσια,ακόμη και το να προσπαθήσω να ανοίξω ή έστω να παρακολουθήσω ένα διάλογο.Μου λείπουν πολλά πράγματα ρε γαμώτο,πρόσωπα που περνούσαμε ωραία μαζί και τώρα δεν είναι εδώ,είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν,μέρη που πηγαινα(με) παλιά,πολλές στιγμές που θα θελα να ζήσω πάλι." Αρκετά για σήμερα όμως,θέλω να γράψω αλλά μου λείπει κάτι ακόμα και σε αυτό,η έμπνευση.Χωρίς έμπνευση ό,τι κι αν γράψω δεν θα χει νόημα,κι ας αρέσει στους άλλους δεν θα ικανοποιήσει εμένα,δεν θα είναι αυτό που ήθελα,άρα δεν θα χει νόημα.Θα μου ρθει κάτι αύριο,ή κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο,δε βαριέσαι..
(Όλα αυτά -ελαφρώς επεξεργασμένα- από το Πάσχα,τέλος Απριλίου.)
Η συνέχεια στο σήμερα:Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να γράψω ένα άρθρο τον Οκτώβριο που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αφιέρωση.Από τη στιγμή που έφυγα όλα τ'άλλα άρθρα που επιχείρησα έμειναν ημιτελή προσχέδια,όπως η έμπνευση και ο ενθουσιασμός που έχω όταν τα ξεκινάω.Κάπου θα κολλήσω,σε κάτι που θα νιώσω πως βρίσκεται μακριά από το να με εκφράσει,πως δεν βρίσκω τις λέξεις για να το εξωτερικεύσω,στο ότι στην τελική μπορεί να μην έχω και τίποτα να πω πλέον..
Τουλάχιστον τα προηγούμενα άρθρα είχαν μια συνέχεια μεταξύ τους,παρά την χρονική τους απόσταση,ανήκουν όμως πλέον σε πιο απασχολημένες και δραστήριες εποχές στις οποίες αναγκαζόμουν να είμαι πιο τακτικός από ότι τώρα που οι συνθήκες μεταβάλλονται κάθε στιγμή και έχω ρόλο παρατηρητή περισσότερο παρά πρωταγωνιστή
.Γιατί έτσι;
Επειδή με την πρώτη ευκαιρία η χαλάρωση έδωσε τη θέση της στη νωχελικότητα,τα άρθρα στις φωτογραφίες και οι ιδέες στο κενό.
Και αυτό που γράφω τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ξαναγράφω,μάταια ίσως αφού δεν σκέφτομαι τα ίδια πράγματα με τότε,ούτε καν με τον ίδιο τρόπο.Αλλά κάποτε μου έδινε χαρά η απεικόνιση των σκέψεων μου σε μία σελίδα,με τρόπο που δεν θα πρόδιδα πολλά πράγματα και όσοι το διάβαζαν θα έμεναν στις ωραιοποιημένες λέξεις και στον σχετικά όμορφο τρόπο σύνδεσης των σκέψεων μέσα από το κείμενο.Μερικές φορές ίσως και να καταλάβαιναν κάτι παραπάνω,κάτι που ωστόσο θα μπορούσε δύσκολα να αποδειχθεί και εύκολα να απορριφθεί,μια δικαιολογία πως τάχα η στιγμή και ο συνειρμός έφεραν τη σκέψη πάντα αρκούσε ως τώρα -δικαιολογία που βέβαια δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια αλλά δεν είναι η αλήθεια κιόλας-.
Στα άρθρα πρέπει να θέλουμε να μιλάει ο εαυτός που δεν βλέπουμε στην καθημερινότητας μας,αυτός που καταπιέζεται στη ρουτίνα και θέλει να εκφρασθεί με κάποιο τρόπο,να δείξει πως και αυτός είναι εδώ,πως δεν είμαστε μόνο ότι δείχνουμε αλλά κάτι παραπάνω,κάτι βαθύτερο.Τι βαθύτερο λοιπόν από την άβυσσο;
ΥΓ:Τα αποσιωπητικά στην πρώτη παράγραφο μπορεί να τα γεμίσει καθένας με τη φαντασία του.Και εγώ όταν τα είδα τώρα δεν ήμουν σίγουρος για το τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα τότε.Δεν έχω τις ίδιες σκέψεις ανησυχίες και επιθυμίες όπως πριν 7 μήνες,αλλά έχω ακόμα την ίδια νοοτροπία.
