Το πικρό ποτήρι της ζωής κρύβεται στα αντίο που ακούμε και που αναγκαζόμαστε να πούμε...
Όσο περνάει ο χρόνος έρχεται ο καιρός για όλους μας να πούμε ο καθένας τα δικά του αντίο,κάποια από αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους,τα ενώνει όμως μία βασική ομοιότητα που τα κάνει να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό: ο πόνος...
Κάθε αντίο είναι πόνος είτε για αυτόν που το λέει είτε για αυτόν που το δέχεται,πιο συχνά όμως ο πόνος μοιράζεται,γίνεται σχεδόν ίδιος και για τους δύο,γιατί...Αντίο χωρίς πόνο δεν υπάρχει,δεν υπήρξε,και ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Συνήθως ο αποδέκτης πονάει περισσότερο γιατί αναγκάζεται να δεχτεί ένα απότομο τέλος,το οποίο αρνείται και για το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα,δεν μπορεί να διορθώσει κανένα από τα λάθη του,να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φτιάξει τα πράγματα,να τα κάνει λίγο διαφορετικά.Αντίθετα,ο άλλος έχει το χρόνο να προετοιμαστεί για να το πει,ψυχολογικά και σωματικά,είναι σαφώς πιο έτοιμος να δεχτεί την απόφαση που ο ίδιος πήρε,όπως και αν αναγκάστηκε να την πάρει.-
Και μετά από το αντίο τι γίνεται;Η θλίψη μένει,γίνεται πόνος που διαβρώνει την ψυχή και εμείς καθόμαστε..καθόμαστε και αναρωτιόμαστε γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα,τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως το αντίο,αν τα πράγματα είχαν διαφορετική τροπή,αν είχαμε πιστέψει ο ένας στον άλλο,αν δεν είχαμε φερθεί ανόητα και αν είχαμε βάλει το "εμείς" πάνω από το "εγώ" ή ακόμη πιο απλά,αν οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές...
"So hard to accept that you can't change reality."
"My life is so much interesting,inside my head"
Η πραγματικότητα και η φαντασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πολύπλοκου νομίσματος,της Ζωής.Το μπέρδεμα αρχίζει πάντα όταν αρχίζεις να ρίχνεις το νόμισμα στον αέρα,αφού έχεις τις ίδιες πιθανότητες να μείνεις στον κανονικό κόσμο όσες και να ταξιδέψεις στον χώρο του φανταστικού,δύο κόσμους που θα χρειαστεί να επισκεφτείς πολλές φορές,σε διαφορετικές στιγμές,ανάλογα με την περίσταση.
Κάποιες φορές θα πρέπει να γίνεις ένα στυγνός ρεαλιστής,έτοιμος να αφήσεις κάθε πτυχή του ονείρου πίσω για να αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή και την σκληρότητα που κρύβει μέσα της,να φτάσεις στα όρια του κυνισμού χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου,αλλά αποβάλλοντας κάθε συναίσθημα,κάθε πηγή πιθανού πόνου,απλά και μόνο για να αντέξεις,να μην χαθείς στην μεθυστική ανοησία του ονείρου.
Άλλοτε χρειάζεσαι ένα καταφύγιο,την δική σου κρυψώνα από την καθημερινότητα και τον πεζό κόσμο στον οποίο αναγκαζόμαστε όλοι να συμβιώνουμε.Αυτό το καταφύγιο θα το βρεις στην φαντασία,στο μέρος του μυαλού σου που μπορεί να δημιουργήσει ένα δικό σου κόσμο,στον οποίο θα ήθελες να ζήσεις και τον οποίο ονειρεύεσαι,κάθε βράδυ,πριν κλείσεις τα μάτια σου.Ονειρέψου πως ζεις όσα δεν κατάφερες να ζήσεις,γύρνα πίσω για όσα θες να ξανανιώσεις,σαν να μην έφυγαν ποτέ από κοντά σου,σαν μην είπαν ποτέ την λέξη..αντίο...
J.J.
Όσο περνάει ο χρόνος έρχεται ο καιρός για όλους μας να πούμε ο καθένας τα δικά του αντίο,κάποια από αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους,τα ενώνει όμως μία βασική ομοιότητα που τα κάνει να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό: ο πόνος...
Κάθε αντίο είναι πόνος είτε για αυτόν που το λέει είτε για αυτόν που το δέχεται,πιο συχνά όμως ο πόνος μοιράζεται,γίνεται σχεδόν ίδιος και για τους δύο,γιατί...Αντίο χωρίς πόνο δεν υπάρχει,δεν υπήρξε,και ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Συνήθως ο αποδέκτης πονάει περισσότερο γιατί αναγκάζεται να δεχτεί ένα απότομο τέλος,το οποίο αρνείται και για το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα,δεν μπορεί να διορθώσει κανένα από τα λάθη του,να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φτιάξει τα πράγματα,να τα κάνει λίγο διαφορετικά.Αντίθετα,ο άλλος έχει το χρόνο να προετοιμαστεί για να το πει,ψυχολογικά και σωματικά,είναι σαφώς πιο έτοιμος να δεχτεί την απόφαση που ο ίδιος πήρε,όπως και αν αναγκάστηκε να την πάρει.-
Και μετά από το αντίο τι γίνεται;Η θλίψη μένει,γίνεται πόνος που διαβρώνει την ψυχή και εμείς καθόμαστε..καθόμαστε και αναρωτιόμαστε γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα,τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως το αντίο,αν τα πράγματα είχαν διαφορετική τροπή,αν είχαμε πιστέψει ο ένας στον άλλο,αν δεν είχαμε φερθεί ανόητα και αν είχαμε βάλει το "εμείς" πάνω από το "εγώ" ή ακόμη πιο απλά,αν οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές...
"So hard to accept that you can't change reality."
"My life is so much interesting,inside my head"
Η πραγματικότητα και η φαντασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πολύπλοκου νομίσματος,της Ζωής.Το μπέρδεμα αρχίζει πάντα όταν αρχίζεις να ρίχνεις το νόμισμα στον αέρα,αφού έχεις τις ίδιες πιθανότητες να μείνεις στον κανονικό κόσμο όσες και να ταξιδέψεις στον χώρο του φανταστικού,δύο κόσμους που θα χρειαστεί να επισκεφτείς πολλές φορές,σε διαφορετικές στιγμές,ανάλογα με την περίσταση.
Κάποιες φορές θα πρέπει να γίνεις ένα στυγνός ρεαλιστής,έτοιμος να αφήσεις κάθε πτυχή του ονείρου πίσω για να αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή και την σκληρότητα που κρύβει μέσα της,να φτάσεις στα όρια του κυνισμού χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου,αλλά αποβάλλοντας κάθε συναίσθημα,κάθε πηγή πιθανού πόνου,απλά και μόνο για να αντέξεις,να μην χαθείς στην μεθυστική ανοησία του ονείρου.
Άλλοτε χρειάζεσαι ένα καταφύγιο,την δική σου κρυψώνα από την καθημερινότητα και τον πεζό κόσμο στον οποίο αναγκαζόμαστε όλοι να συμβιώνουμε.Αυτό το καταφύγιο θα το βρεις στην φαντασία,στο μέρος του μυαλού σου που μπορεί να δημιουργήσει ένα δικό σου κόσμο,στον οποίο θα ήθελες να ζήσεις και τον οποίο ονειρεύεσαι,κάθε βράδυ,πριν κλείσεις τα μάτια σου.Ονειρέψου πως ζεις όσα δεν κατάφερες να ζήσεις,γύρνα πίσω για όσα θες να ξανανιώσεις,σαν να μην έφυγαν ποτέ από κοντά σου,σαν μην είπαν ποτέ την λέξη..αντίο...
J.J.
