Cries in Vain

Cries in Vain
Every tear that falls is like a drop in the ocean

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Όνειρα θερινής νυκτός

    Ξύπνησα,όπως κάθε μέρα,ακούγοντας τον κλασικό ήχο του κινητού,που χτυπούσε όπως πάντα σε έναν εκνευριστικά επίμονο ρυθμό,ώστε να σε αναγκάσει να σηκωθείς και να το κλείσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα.Από το διπλανό δωμάτιο μια εξίσου γνώριμη φωνή άρχισε να φωνάζει: "Κλείστο το ρημάδι!Τόση ώρα χτυπάει,δεν το ακούς;"
   Την αγνόησα,ένα *κλικ* και όλα ήσυχα ξανά.Σηκώθηκα και τρίβοντας τα μάτια μου προσπάθησα να θυμηθώ τι όνειρο έβλεπα πριν ξυπνήσω,η εικόνα ήταν ακόμη θολή στο μυαλό μου,ίσως λίγο κρύο νερό με έφερνε ξανά σε επαφή με την πραγματικότητα.Πρέπει να ήταν κάτι ενδιαφέρον,δεν θυμόμουν ακριβώς τι είδα αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να θυμηθώ,έπρεπε να θυμηθώ!
Λίγο αργότερα βέβαια,κατάλαβα πως είναι μάταιο να πιέζομαι,αν χαλάρωνα σίγουρα θα μπορούσα να επαναφέρω την εικόνα στο μυαλό μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Έκανα ένα κρύο ντουζ,ντύθηκα,και πήγα στην κουζίνα για πρωινό.Μετά σηκώθηκα έπιασα το κινητό μου και έκανα μία αναπάντητη στο νούμερο που με είχε πάρει,δύο λεπτά αργότερα ξαναπήρε:

"-Καλημέρα!Τι κάνεις;Σε ξύπνησα;
-Καλημέρα,καλά είμαι εσύ;Βασικά ναι,αλλά δεν πειράζει,ούτως ή άλλως ήθελα να ξυπνήσω νωρίς σήμερα..Έγινε κάτι και πήρες τόσο νωρίς;
-Ωχ συγγνώμη,ήθελα να δω αν είσαι ξύπνιος.Καλά και εγώ,πάλι ξύπνησα στις έξι σήμερα..Θέλεις να πάμε για τρέξιμο που λέγαμε;
-Δεν πειράζει,σιγά το πράγμα μωρέ.Ναι,αμέ!Γίνεται όμως να πάμε σε καμιά ώρα;Θέλω να κάνω μια βόλτα προς τα κάτω πρώτα..
-Ναι μωρέ σιγά,τι τώρα τι σε μια ώρα,πάρε με τηλέφωνο όταν είσαι έτοιμος!
-Έγινε!Μιλάμε σε λίγο λοιπόν.
-Εντάξει,τα λέμε!


 Όταν βγήκα από το σπίτι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος στο κέντρο,περνώντας από τις καφετέριες μπορούσες να ακούσεις πολλές συνομιλίες από φοιτητές ή λυκειόπαιδα,όλοι τους περίπου στην ηλικία μου,συζητούσαν για  το τι έκαναν χθες το βράδυ,τι θα κάνουν σήμερα και πότε ανοίγουν τα σχολεία και πως πάει η εξεταστική τους.Που και που έβλεπα κάποιο γνωστό,φίλο ή παλιό συμμαθητή,και ακολουθούσε ο συνηθισμένος πια διάλογος:

-Γεια σου Γιάννη!
-Γεια,τι κάνεις;
-Καλά,εσύ;
-Καλά,μια χαρά...


Προχώρησα βιαστικά ανάμεσα στα τραπέζια και κάθισα σε ένα καναπέ,κάνοντας νεύμα στη σερβιτόρα να έρθει γρήγορα.

-Καλημέρα,τι θα πάρετε;
-Ένα φραπέ,σκέτο.
-Μάλιστα.


Έφυγε και μετά από πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκε,
"Ορίστε!" είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και άφησε τον καφέ στο τραπέζι,χαμογέλασα και εγώ και την ευχαρίστησα.
Όταν ήρθε ο καφές μου τον ήπια γρήγορα,άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι,βγήκα από την καφετέρια και περπάτησα προς τα κάτω,προς το λιμάνι.Άρχισα σιγα σιγα να θυμάμαι σκηνές από το όνειρο που είχα δει το βράδυ: ένα πρόσωπο,ένα όμορφο χαμόγελο μόνο και γέλια να ακούγονται από πίσω.

"Κατάλαβα,πάλι τα ίδια",σκέφτηκα,"τελικά ήταν καλή ιδέα να κάνω μια βόλτα..".

   Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει,καλά καλά δεν είχε τελειώσει το καλοκαίρι και ένιωθες πως ο καλοκαιρινός ήλιος είχε ήδη δώσει τη θέση του σε ένα πιο ψυχρό κλίμα,πόσο μάλλον στο λιμάνι που έκανε πάντα περισσότερο κρύο παρά δροσιά.Επέστρεψα σπίτι απλώς για να βάλω κάτι πάνω μου,δεν θα ταν καλό να κρυώσω τώρα,τις τελευταίες μέρες εδώ θα ήθελα να περάσω καλά.
   Οι γονείς μου είχαν φύγει κιόλας από το σπίτι,θα ήταν ήδη στις δουλείες τους το δίχως άλλο.Μπήκα,πήρα ένα μπλε φούτερ και ετοιμάστηκα για να ξαναφύγω κατεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά του σπιτιού.Στο τέλος της σκάλας είδα το ποδήλατο μου,με φουσκωμένα λάστιχα ακόμη και ελαφρώς ταλαιπωρήμενο,φέτος είχα πέσει αρκετές φορές με αυτό,δεν πρόσεχα και  ιδιαίτερα άλλωστε.
Κοίταξα το ρολόι μου,η ώρα είχε περάσει,έπρεπε να βιαστώ αλλιώς θα καταλήγαμε να τρέχουμε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.
Πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι το τηλέφωνο μου ήδη χτυπούσε,
"-Έλα,λοιπόν εγώ είμαι έτοιμη,σε δέκα λεπτά θα είμαι κάτω,θες να βρεθούμε στον μόλο;
 -Χμ..οκ,μια χαρά μου ακούγεται,τα λέμε!"

Αναγκάστηκα να τρέξω για να φτάσω στην ώρα μου,κάτι σαν προθέρμανση ας πούμε,μάλλον φάνηκε ότι λαχάνιασα αν κρίνω από τα γέλια της Α όταν με είδε.Λίγο μετά κι αφού πήρα μερικές ανάσες αρχίσαμε να τρέχουμε.Σιγά σιγά ανεβάσαμε ρυθμό και αρχίσαμε να μιλάμε παράλληλα.

 -Είσαι φοιτητής τώρα δηλαδή,πω πω,σε ζηλεύω!Πότε φεύγεις τελικά;
 -Σε ένα χρόνο θα είσαι και εσύ μην αγχώνεσαι,λίγοι μήνες έμειναν ακόμα.
Δεν ξέρω ακριβώς,αλλά το πιο πιθανό είναι μέσα στην βδομάδα,το πολύ την επόμενη.

-Άντε,θα χεις και δικό σου σπίτι,τι άλλο θες δηλαδή;Χαχαχα,αλήθεια,πως νιώθεις που φεύγεις;
-Δεν ξέρω,δεν χαίρομαι και τόσο αλλά ούτε και λυπάμαι,μέχρι ένα βαθμό ένα κομμάτι μου χαίρεται και ένα άλλο λυπάται.
-Γιατί λυπάσαι όμως;Δεν θες να φύγεις;
-Όχι.Τουλάχιστον όχι όταν νιώθω πως αφήνω ένα μέρος του εαυτού μου εδώ.
-Όταν λες ένα μέρος του εαυτού σου εννοείς;
-Ξέρεις..
-Αχ ρε Γιάννη,ακόμα;
-Ακόμα,μην με ρωτάς γιατί ή πως,απλώς ακόμα.
-Μα φεύγεις,πρέπει να κοιτάς μπροστά.
-Το ξέρω,αλλά όπως φαίνεται δεν θέλω να κοιτάω μπροστά.Και να θέλω δηλαδή πάντα το μυαλό μου εκεί είναι,την βλέπω στον ύπνο μου ρε συ,και σήμερα την είδα πάλι..
-Όλο αυτό όμως,πως σε κάνει να νιώθεις;
-Ξέρω που το πας,όχι δεν κάνει να νιώθω άσχημα,ούτε καν να μελαγχολώ,απλώς αναπολώ.Περισσότερο χαρούμενο με κάνει να το σκέφτομαι παρά λυπημένο.
-Τι να σου πω,εσύ ξέρεις.Πάντως δεν μπορείς να χεις το μυαλό σου εκεί μια ζωή,κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις μπροστά,το ξέρεις,έτσι;
-Ναι το ξέρω,όταν γίνει θα το καταλάβεις,μην ανησυχείς.Για την ώρα απλώς θα είμαι λίγο αλλού,λίγο πίσω,όπως θες πες το,αλλά αυτό θα σκέφτομαι.

-Καταλαβαίνω,σου είπα και πριν,εσύ ξέρεις.Για πες μου όμως,τι είδες στο όνειρο;
-Το κλασικό: να μιλάμε,να είμαστε καλά,να χαμογελάμε και μετά να εξαφανίζεται,έτσι απλά.
-Και πως νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Εξαρτάται,τις περισσότερες φορές έχω μια θολή εικόνα του τι είδα το βράδυ,αλλά στο τέλος αφήνει πάντα ένα χαμόγελο.
-Αν χαμογελάς αυτό μετράει,να χαμογελάς όμως.
-Αυτό πιστεύω και γω..Συνεχίζουμε το τρέξιμο τώρα;Έχω μείνει χωρίς ανάσα με τόση κουβέντα.
-Χαχαχα,οκ άντε ας συνεχίσουμε!


Υ.Σ. 1. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά,γιατί τα σκέφτομαι ή αν ακόμη βγάζουν νόημα..αλλά ήθελα πολύ να γράψω κάτι που σκέφτομαι,όπως και αν βγει,όπως και αν φανεί στον καθένα.
2.
http://www.youtube.com/watch?v=1mFS5iWXeYU&feature=fvst

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Goodbye..

   Το πικρό ποτήρι της ζωής κρύβεται στα αντίο που ακούμε και που αναγκαζόμαστε να πούμε...


   Όσο περνάει ο χρόνος έρχεται ο καιρός για όλους μας να πούμε ο καθένας τα δικά του αντίο,κάποια από αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους,τα ενώνει όμως μία βασική ομοιότητα που τα κάνει να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό: ο πόνος...
Κάθε αντίο είναι πόνος είτε για αυτόν που το λέει είτε για αυτόν που το δέχεται,πιο συχνά όμως ο πόνος μοιράζεται,γίνεται σχεδόν ίδιος και για τους δύο,γιατί...Αντίο χωρίς πόνο δεν υπάρχει,δεν υπήρξε,και ούτε πρόκειται να υπάρξει.

  Συνήθως ο αποδέκτης πονάει περισσότερο γιατί αναγκάζεται να δεχτεί ένα απότομο τέλος,το οποίο αρνείται και για το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα,δεν μπορεί να διορθώσει κανένα από τα λάθη του,να γυρίσει το χρόνο πίσω και να φτιάξει τα πράγματα,να τα κάνει λίγο διαφορετικά.Αντίθετα,ο άλλος έχει το χρόνο να προετοιμαστεί για να το πει,ψυχολογικά και σωματικά,είναι σαφώς πιο έτοιμος να δεχτεί την απόφαση που ο ίδιος πήρε,όπως και αν αναγκάστηκε να την πάρει.-

  Και μετά από το αντίο τι γίνεται;Η θλίψη μένει,γίνεται πόνος που διαβρώνει την ψυχή και εμείς καθόμαστε..καθόμαστε και  αναρωτιόμαστε γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα,τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως το αντίο,αν τα πράγματα είχαν διαφορετική τροπή,αν είχαμε πιστέψει ο ένας στον άλλο,αν δεν είχαμε φερθεί ανόητα και αν είχαμε βάλει το "εμείς" πάνω από το "εγώ" ή ακόμη πιο απλά,αν οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές...



                          "So hard to accept that you can't change reality."


                           "My life is so much interesting,inside my head"


  Η πραγματικότητα και η φαντασία είναι οι δύο όψεις του ίδιου πολύπλοκου νομίσματος,της Ζωής.Το μπέρδεμα αρχίζει πάντα όταν αρχίζεις να ρίχνεις το νόμισμα στον αέρα,αφού έχεις τις ίδιες πιθανότητες να μείνεις στον κανονικό κόσμο όσες και να ταξιδέψεις στον χώρο του φανταστικού,δύο κόσμους που θα χρειαστεί να επισκεφτείς πολλές φορές,σε διαφορετικές στιγμές,ανάλογα με την περίσταση.

  Κάποιες φορές θα πρέπει να γίνεις ένα στυγνός ρεαλιστής,έτοιμος να αφήσεις κάθε πτυχή του ονείρου πίσω για να αντιμετωπίσεις την πραγματική ζωή και την σκληρότητα που κρύβει μέσα της,να φτάσεις στα όρια του κυνισμού χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου,αλλά αποβάλλοντας κάθε συναίσθημα,κάθε πηγή πιθανού πόνου,απλά και μόνο για να αντέξεις,να μην χαθείς στην μεθυστική ανοησία του ονείρου.

   Άλλοτε χρειάζεσαι ένα καταφύγιο,την δική σου κρυψώνα από την καθημερινότητα και τον πεζό κόσμο στον οποίο αναγκαζόμαστε όλοι να συμβιώνουμε.Αυτό το καταφύγιο θα το βρεις στην φαντασία,στο μέρος του μυαλού σου που μπορεί να δημιουργήσει ένα δικό σου κόσμο,στον οποίο θα ήθελες να ζήσεις και τον οποίο ονειρεύεσαι,κάθε βράδυ,πριν κλείσεις τα μάτια σου.Ονειρέψου πως ζεις όσα δεν κατάφερες να ζήσεις,γύρνα πίσω για όσα θες να ξανανιώσεις,σαν να μην έφυγαν ποτέ από κοντά σου,σαν μην είπαν ποτέ την λέξη..αντίο...

J.J.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Το ασχημόπαπο δεν έγινε κύκνος σε μία μέρα


  -Υπάρχουν φορές όταν μετά από πολύ καιρό αρχίζεις να νιώθεις πως κάτι αλλάζει,πως κάτι νέο γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλιού,κάποιες φορές που η ψυχολογία σου και η διάθεση σου αλλάζουν με ταχύτατους ρυθμούς και σε κάνουν να νιώθεις ξεχωριστά,διαφορετικά από κάθε άλλη φορά.
  -Γενικά μια αλλαγή προσφέρει συχνά χαρά και χαμόγελο,αφού η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μία ευθεία αλλά ένας δρόμος με στροφές,με πολλά παρακλάδια,που συνήθως αναγκαζόμαστε να ακολουθήσουμε και άλλοτε επιλέγουμε.Όμως,δεν έχουμε πάντα την δυνατότητα να διαλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε,και τα απρόοπτα είναι πάντα εκεί,τα ξαφνικά αυτά περιστατικά που δίνουν ζωντάνια στη ζωή μας και ουσιαστικά είναι η περιπέτεια στη ζωή μας,τα στοιχεία που ανατρέπουν τις επιδιώξεις μας κάθε φορά που κάνουμε σχέδια.

   "People are slaves of their lustfor knowleddge.That's the reason why they are doomed to search what was the change to their plans."


-Ακόμη και η πιο επιφανειακή αλλαγή μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ανανεωμένος,πως κάτι άλλαξε ριζικά μέσα σου,στον τρόπο που σκέφτεσαι και που βλέπεις τα πράγματα.Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση σου βελτιώνονται,δυστυχώς όμως συνήθως πρόκειται για κάτι το προσωρινό,για μια αλλαγή με μεγάλη ένταση και αντιστρόφως ανάλογη διάρκεια.Σπάνια πρέπει να πιστέψει κανείς πως μία κατάσταση μπορεί να αλλάξει ξαφνικά μέσα σε μία στιγμή,λες και τη χτύπησε κάποιος με μαγικό ραβδί και τσουπ! το ασχημόπαπο έγινε κύκνος.
Σίγουρα όχι,μια πραγματική αλλαγή χρειάζεται προσπάθεια,θέληση και πραγματικό πόνο για να επιτευχθεί,πάνω από όλα όμως,χρειάζεται πίστη.Χωρίς πίστη κάθε προσπάθεια θα είναι πάντα ανεπαρκής,κάθε θέληση  εκτός πραγματικότητας και κάθε πόνος μαρτύριο δίχως νόημα.
  -Κάθε αλλαγή χρειάζεται χρόνο και πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας με χρόνο αν όντως θέλουμε να αλλάξουμε κάτι,έστω και κάτι το ελάχιστο.
  -Η επιφανειακή αλλαγή δεν είναι πάντα απολύτως επιφανειακή,συνήθως αποτελεί το πρώτο άνοιγμα στο φράγμα που μπορεί να μην αρκεί από μόνο του για να το γκρεμίσει αλλά είναι το πρώτο βήμα,το οποίο πρέπει να διαδεχτούν πολλά ακόμα,για να επιτύχουν το στόχο τους.
  -Κάθε βήμα είναι ξεχωριστό και αυτόνομο από τα υπόλοιπα:ένα δικό σου λάθος βήμα μπορεί να οδηγήσει σε λάθος κατεύθυνση ή και να γκρεμίσει την όλη προσπάθεια υποχρεώνοντας σε μία νέα αρχή,δημιουργώντας μία νέα κατάσταση που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που οραματίστηκες και για την οποία προσπάθησες...

 "Accident is called an incident in which every human prediction or preview has proved totally insufficient."

 Πόσα ταξίδια έχω κάνει στ'ανοιχτά;
 Πόσες λεωφόρους που χανόντουσαν αργά;
 Πόσα συντρίμμια και χαμένα μυστικά;
 Όμως εσένα..δεν σε βρήκα πουθενά..

 Πως να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν;
 Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών;

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Δεν ανήκεις εδώ

   Ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη.

    Βρέχει.Οι σταγόνες έπεφταν αργά,σχεδόν μελαγχολικά στο δρόμο.Κοίταζε επίμονα από το παράθυρο την βροχή και το σκοτάδι,άλλωστε,πάντα του άρεσαν αυτά τα βροχερά,μουντά απογεύματα..
Τα φώτα είναι σβηστά,και κανένας δεν κυκλοφορεί έξω,μόνο κάπου κάπου έβλεπες κάποιον περαστικό να προχωρά κρατώντας μια ανεμοδαρμένη ομπρέλα και φορώντας ένα αδιάβροχο.
     Ουσιαστικά,το τοπίο δεν είχε κάτι να προσφέρει,η βροχή είχε απομακρύνει οποιοδήποτε σημείο ζωής από την περιοχή,ακόμα και οι σκύλοι είχαν ψάξει για καταφύγιο στη ζεστή γωνιά κάποιου μαγαζιού,ώστε να αποφύγουν το κρύο.Για κάποιον σαν αυτόν όμως,το παράθυρο και η μελαγχολία ήταν ένα καταφύγιο,η δική του έξοδος από την καθημερινότητα,πόσο χαλαρωτικό ήταν αυτό το θέαμα...
     Είχαν περάσει κιόλας πάνω από 11 χρόνια από τότε,όμως 
το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η επίπλωση του σπιτιού,το παλιό ξύλινο κυκλικό τραπέζι είχε αντικατασταθεί από ένα φαινομενικά πιο μοντέρνο,σε σχήμα ρόμβου,ενώ το γραφείο είχε δώσει τη θέση του σε ένα καθιστικό με δύο πολυθρόνες και ένα ξεχαρβαλωμένο καναπέ.Παρ'όλα αυτά εκείνος δεν έδειχνε να έχει αλλάξει ιδιαίτερα.Ξυρισμένος,και με τα μαλλιά του να καλύπτουν ένα μέρος του προσώπου του,έμοιαζε πολύ νεότερος από όσο ήταν.
    Πέρασε λίγη ώρα ακόμη στο παράθυρο,αλλά ύστερα από λίγο το βλέμμα του απομαγνητίστηκε από τη θέα της βροχής και κάθισε σκεφτικός στην πολυθρόνα κρατώντας ένα κρεμαστό,έναν άγγελο ή μια νεράιδα,το οποίο δεν φαινόταν ξεκάθαρα,καθώς το κρατούσε σφιχτά στο χέρι του.
   Κάποια στιγμή σηκώθηκε απότομα,πήρε το μπουφάν του και ένα κουτί τσιγάρα και βγήκε έξω στη βροχή.Προχωρούσε γρήγορα ανάμεσα από τις λακκούβες και προτού περάσουν πέντε λεπτά είχε φτάσει στο κέντρο της πόλης.
   Δεν κυκλοφορούσε ψυχή,όλοι θα είχαν κλειστεί στα σπίτια τους από νωρίς αφού έκανε πολύ κρύο,ενώ η βροχή όσο πήγαινε δυνάμωνε.Μπήκε στη μικρή στοά δίπλα από το παγωτατζίδικο και περπάτησε λίγο,νόμιζε πως ήταν μόνος του.Ξαφνικά όμως ακούστηκαν γέλια από την άλλη μεριά της στοάς.Πήγε να κοιτάξει γεμάτος περιέργεια,φρόντισε όμως να μην γίνει αντιληπτός.Κοίταξε από την γωνία και είδε
ένα αγόρι και ένα κορίτσι,-δεν θα ταν πάνω από 17,και η κοπέλα πρέπει να ήταν μικρότερη- να γελάνε και να φιλιούνται.Φορούσαν καλοκαιρινά ρούχα(άκαιρα αν σκεφτεί κανείς ότι έκανε κρύο και έβρεχε,σαν να ζούσαν σε άλλη εποχή),και η κοπέλα είχε στην πλάτη της μια τσάντα.Χαμογελούσαν,φαίνονταν πολύ ευτυχισμένοι.
<<Παιδιά>>σκέφτηκε,<<πάντα με ένα χαμόγελο στο στόμα,τα ζηλεύω που μπορούν και είναι τόσο ανέμελα.>>.Γύρισε από την άλλη μεριά και έφυγε,αφού πρώτα έβγαλε ένα μπλοκάκι και έγραψε:
 " *1 Ιουλίου* ".

   Ξαφνικά ένιωσε πολύ χαλαρός,οι σκέψεις του έγιναν ήρεμες,γαλήνιες,δεν του προκαλούσαν αγωνία και πονοκέφαλο,αντίθετα ένιωθε ανάλαφρος,ακόμα και σε μια τόσο μουντή μέρα λοιπόν μπορεί να λάμψει ένα καθαρό μυαλό.

    Χαμένος στο παρόν του συνέχισε να προχωρά φτάνοντας στην πλατεία,πέρασε δίπλα από τα μνημεία και κάθισε απέναντι από τις κλειστές καφετέριες που είχαν πάρει απόφαση πως μόνο τρελός θα έβγαινε από το σπίτι του,πόσο μάλλον για να πάει να κάτσει για να πιει καφέ.Έκλεισε τα μάτια και άφησε το μυαλό του ελεύθερο στο ρυθμό της βροχής που έπεφτε πάνω στο ξύλινο επίπεδο από πάνω του.
Όταν τα ξανάνοιξε είδε το ίδιο ζευγάρι στο παγκάκι απέναντι του,τώρα όμως φορούσαν πιο φθινοπωρινά/ανοιξιάτικα ρούχα και ήταν αγκαλιασμένοι με κλειστά μάτια.Κοίταξε λίγο και έφυγε πριν τον δουν,σημειώνοντας πάλι στο μπλοκάκι του " * ..... * "
   Η βόλτα του θα τελείωνε σύντομα,αφού όμως έκανε μια βόλτα και από το λιμάνι,να πάρει λίγο καθαρό αέρα.Έφτασε γρήγορα,παρά το κρύο και τον αέρα,είχε γίνει μούσκεμα όμως δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία.Ακολούθησε περιμετρικά τις βάρκες και προχώρησε.Κάποια στιγμή είδε το αγόρι μόνο του,χωρίς το κορίτσι,και δεν χαμογελούσε πια.Αυτή τη φορά δεν προλάβαινε να φύγει,το αγόρι τον είχε ήδη δει.<<Δεν έπρεπε να είσαι εδώ>> είπε,<<δεν ανήκεις εδώ>>.
Παραξενεύτηκε και τρόμαξε ταυτόχρονα,που τον ήξερε το αγόρι ώστε να του μιλάει έτσι;<<Τι εννοείς;>>ρώτησε.<<Είπα,δεν ανήκεις εδώ,φύγε!>>
  Το βλέμα του αγοριού άστραφτε,δεν είχε νόημα να του πει το οτιδήποτε,δεν θα άλλαζε κάτι..έφυγε τρέχοντας λοιπόν και πήγε γρήγορα σπίτι,τώρα όμως η ηρεμία είχε δώσει τη θέση της στο άγχος και σε μια ασθματική αναπνοή.Μπήκε μέσα γρήγορα,έβγαλε τα βρεγμένα ρούχα και τότε είδε πως το μπλοκάκι του είχε εξαφανιστεί,πήγε αμέσως στο μπάνιο και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη,
<<Δεν ανήκεις εδώ>> είπε.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Γράφω..για μένα.

Γράφω στίχους,
αστεία λόγια σε ένα άτονο ρυθμό,
που περιγράφουν σκέψεις και λόγια νοερά.

Γράφω λέξεις,

γράμματα βαμμένα με συναίσθημα,
χωρίς λογική...λόγια αναίσθητα και ασυναίσθητα.


Γράφω μουσική,
όνειρο απατηλό για το μυαλό μου...
μα στην μουσική έμαθα να ξεσπάω                         

και να λέω όσα δεν θα μπορέσω να πω ποτέ με λέξεις.


Γράφω...ανάλογα με τη διαθεση,
δεν εχω ματαιοδοξίες και αυταπάτες
κι ούτε καν όνειρα αναγνώρισης.


Δεν γράφω λόγικα,
ο συνειρμός με οδηγεί
σαν τυφλό σε βουβό κινηματογράφο
σαν τραίνο σε ράγες δίχως τέλος,
σαν όνειρο που πέθανε στο τέλος...


Μα ακόμα γράφω...για μενα.
                            
                                 Come in out of the cold..
                                            Forget all that you know!
                                           Because there's always been room,

                                           by the fire for you <3

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Αδιέξοδο

Σκοτεινιασμένα μονοπάτια ακολουθάς,
μοιάζουν με του μυαλού τις σκέψεις..
Κοιτάς,ευθεία πάντα,
το τίποτα αγναντεύεις,μάταια ψάχνεις σημάδια.
Πλησιάζεις κι ακουμπάς,
η σκέψη σε τρομάζει,μα..δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη,
δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα.
Το μόνο που μπορεί να σε οδηγήσει στην αποτυχία
είναι η ίδια η σκέψη της...

Αχανής δρόμος η ζωή που οδηγεί στην άβυσσο,
μόνη υποχρέωση μας να της δώσουμε λίγο χρώμα,
μόνη ευχαρίστηση μας,το χρώμα αυτό.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Η πλάνη

Μια φορά είπαν μια ιστορία στα παιδιά,
τους πρόβαλαν μια σειρά από ιδανικά,μια ελπίδα.
Δίδαξαν ελευθερία,δίδαξαν δημοκρατία...
κράτησαν τον κίνδυνο μακριά απ'τα παιδιά,
τους έδωσαν φίλους και λεφτά,
ασφάλεια και πρότυπα σαθρά..

Μα,το χαμόγελο έσβησε,
έπεσε το σκοτάδι...
Μα,ο κίνδυνος ακόμα εκεί,
σαν λύκος να φυλάει..
Και τα παιδιά ακόμα εκεί,
σαν πρόβατα επί σφαγή...

Κάτω από το τριαντάφυλλο

Κάτω από το τριαντάφυλλο,ψάχνω για να σε βρω..
Στη σιωπή,στο μυστικό μας,σ'εμάς τους δυό.
Αναζητώ τα ίχνη σου,μα χάνονται στο χίονι...
Κρύβεσαι,στο τριαντάφυλλο πίσω.
Τα αγκάθια του είναι απειλή,
τα ρόδα του...απόλαυση
ο κίνδυνος κρατά μακριά τον έρωτα
η ελπίδα φέρνει κοντά την ευτυχία.
Το τριαντάφυλλο είναι πάντα εκεί ψηλά,
για να το δεις δεν πρέπει να σκύβεις το κεφάλι.
Οι άνθρωποι είναι πάντα εδώ,
για να τους δεις δεν πρέπει να στρίβεις το κεφάλι.