Ξύπνησα,όπως κάθε μέρα,ακούγοντας τον κλασικό ήχο του κινητού,που χτυπούσε όπως πάντα σε έναν εκνευριστικά επίμονο ρυθμό,ώστε να σε αναγκάσει να σηκωθείς και να το κλείσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα.Από το διπλανό δωμάτιο μια εξίσου γνώριμη φωνή άρχισε να φωνάζει: "Κλείστο το ρημάδι!Τόση ώρα χτυπάει,δεν το ακούς;"
Την αγνόησα,ένα *κλικ* και όλα ήσυχα ξανά.Σηκώθηκα και τρίβοντας τα μάτια μου προσπάθησα να θυμηθώ τι όνειρο έβλεπα πριν ξυπνήσω,η εικόνα ήταν ακόμη θολή στο μυαλό μου,ίσως λίγο κρύο νερό με έφερνε ξανά σε επαφή με την πραγματικότητα.Πρέπει να ήταν κάτι ενδιαφέρον,δεν θυμόμουν ακριβώς τι είδα αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να θυμηθώ,έπρεπε να θυμηθώ!
Λίγο αργότερα βέβαια,κατάλαβα πως είναι μάταιο να πιέζομαι,αν χαλάρωνα σίγουρα θα μπορούσα να επαναφέρω την εικόνα στο μυαλό μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Έκανα ένα κρύο ντουζ,ντύθηκα,και πήγα στην κουζίνα για πρωινό.Μετά σηκώθηκα έπιασα το κινητό μου και έκανα μία αναπάντητη στο νούμερο που με είχε πάρει,δύο λεπτά αργότερα ξαναπήρε:
"-Καλημέρα!Τι κάνεις;Σε ξύπνησα;
-Καλημέρα,καλά είμαι εσύ;Βασικά ναι,αλλά δεν πειράζει,ούτως ή άλλως ήθελα να ξυπνήσω νωρίς σήμερα..Έγινε κάτι και πήρες τόσο νωρίς;
-Ωχ συγγνώμη,ήθελα να δω αν είσαι ξύπνιος.Καλά και εγώ,πάλι ξύπνησα στις έξι σήμερα..Θέλεις να πάμε για τρέξιμο που λέγαμε;
-Δεν πειράζει,σιγά το πράγμα μωρέ.Ναι,αμέ!Γίνεται όμως να πάμε σε καμιά ώρα;Θέλω να κάνω μια βόλτα προς τα κάτω πρώτα..
-Ναι μωρέ σιγά,τι τώρα τι σε μια ώρα,πάρε με τηλέφωνο όταν είσαι έτοιμος!
-Έγινε!Μιλάμε σε λίγο λοιπόν.
-Εντάξει,τα λέμε!
Όταν βγήκα από το σπίτι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος στο κέντρο,περνώντας από τις καφετέριες μπορούσες να ακούσεις πολλές συνομιλίες από φοιτητές ή λυκειόπαιδα,όλοι τους περίπου στην ηλικία μου,συζητούσαν για το τι έκαναν χθες το βράδυ,τι θα κάνουν σήμερα και πότε ανοίγουν τα σχολεία και πως πάει η εξεταστική τους.Που και που έβλεπα κάποιο γνωστό,φίλο ή παλιό συμμαθητή,και ακολουθούσε ο συνηθισμένος πια διάλογος:
-Γεια σου Γιάννη!
-Γεια,τι κάνεις;
-Καλά,εσύ;
-Καλά,μια χαρά...
Προχώρησα βιαστικά ανάμεσα στα τραπέζια και κάθισα σε ένα καναπέ,κάνοντας νεύμα στη σερβιτόρα να έρθει γρήγορα.
-Καλημέρα,τι θα πάρετε;
-Ένα φραπέ,σκέτο.
-Μάλιστα.
Έφυγε και μετά από πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκε,
"Ορίστε!" είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και άφησε τον καφέ στο τραπέζι,χαμογέλασα και εγώ και την ευχαρίστησα.
Όταν ήρθε ο καφές μου τον ήπια γρήγορα,άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι,βγήκα από την καφετέρια και περπάτησα προς τα κάτω,προς το λιμάνι.Άρχισα σιγα σιγα να θυμάμαι σκηνές από το όνειρο που είχα δει το βράδυ: ένα πρόσωπο,ένα όμορφο χαμόγελο μόνο και γέλια να ακούγονται από πίσω.
"Κατάλαβα,πάλι τα ίδια",σκέφτηκα,"τελικά ήταν καλή ιδέα να κάνω μια βόλτα..".
Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει,καλά καλά δεν είχε τελειώσει το καλοκαίρι και ένιωθες πως ο καλοκαιρινός ήλιος είχε ήδη δώσει τη θέση του σε ένα πιο ψυχρό κλίμα,πόσο μάλλον στο λιμάνι που έκανε πάντα περισσότερο κρύο παρά δροσιά.Επέστρεψα σπίτι απλώς για να βάλω κάτι πάνω μου,δεν θα ταν καλό να κρυώσω τώρα,τις τελευταίες μέρες εδώ θα ήθελα να περάσω καλά.
Οι γονείς μου είχαν φύγει κιόλας από το σπίτι,θα ήταν ήδη στις δουλείες τους το δίχως άλλο.Μπήκα,πήρα ένα μπλε φούτερ και ετοιμάστηκα για να ξαναφύγω κατεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά του σπιτιού.Στο τέλος της σκάλας είδα το ποδήλατο μου,με φουσκωμένα λάστιχα ακόμη και ελαφρώς ταλαιπωρήμενο,φέτος είχα πέσει αρκετές φορές με αυτό,δεν πρόσεχα και ιδιαίτερα άλλωστε.
Κοίταξα το ρολόι μου,η ώρα είχε περάσει,έπρεπε να βιαστώ αλλιώς θα καταλήγαμε να τρέχουμε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.
Πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι το τηλέφωνο μου ήδη χτυπούσε,
"-Έλα,λοιπόν εγώ είμαι έτοιμη,σε δέκα λεπτά θα είμαι κάτω,θες να βρεθούμε στον μόλο;
-Χμ..οκ,μια χαρά μου ακούγεται,τα λέμε!"
Αναγκάστηκα να τρέξω για να φτάσω στην ώρα μου,κάτι σαν προθέρμανση ας πούμε,μάλλον φάνηκε ότι λαχάνιασα αν κρίνω από τα γέλια της Α όταν με είδε.Λίγο μετά κι αφού πήρα μερικές ανάσες αρχίσαμε να τρέχουμε.Σιγά σιγά ανεβάσαμε ρυθμό και αρχίσαμε να μιλάμε παράλληλα.
-Είσαι φοιτητής τώρα δηλαδή,πω πω,σε ζηλεύω!Πότε φεύγεις τελικά;
-Σε ένα χρόνο θα είσαι και εσύ μην αγχώνεσαι,λίγοι μήνες έμειναν ακόμα.
Δεν ξέρω ακριβώς,αλλά το πιο πιθανό είναι μέσα στην βδομάδα,το πολύ την επόμενη.
-Άντε,θα χεις και δικό σου σπίτι,τι άλλο θες δηλαδή;Χαχαχα,αλήθεια,πως νιώθεις που φεύγεις;
-Δεν ξέρω,δεν χαίρομαι και τόσο αλλά ούτε και λυπάμαι,μέχρι ένα βαθμό ένα κομμάτι μου χαίρεται και ένα άλλο λυπάται.
-Γιατί λυπάσαι όμως;Δεν θες να φύγεις;
-Όχι.Τουλάχιστον όχι όταν νιώθω πως αφήνω ένα μέρος του εαυτού μου εδώ.
-Όταν λες ένα μέρος του εαυτού σου εννοείς;
-Ξέρεις..
-Αχ ρε Γιάννη,ακόμα;
-Ακόμα,μην με ρωτάς γιατί ή πως,απλώς ακόμα.
-Μα φεύγεις,πρέπει να κοιτάς μπροστά.
-Το ξέρω,αλλά όπως φαίνεται δεν θέλω να κοιτάω μπροστά.Και να θέλω δηλαδή πάντα το μυαλό μου εκεί είναι,την βλέπω στον ύπνο μου ρε συ,και σήμερα την είδα πάλι..
-Όλο αυτό όμως,πως σε κάνει να νιώθεις;
-Ξέρω που το πας,όχι δεν κάνει να νιώθω άσχημα,ούτε καν να μελαγχολώ,απλώς αναπολώ.Περισσότερο χαρούμενο με κάνει να το σκέφτομαι παρά λυπημένο.
-Τι να σου πω,εσύ ξέρεις.Πάντως δεν μπορείς να χεις το μυαλό σου εκεί μια ζωή,κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις μπροστά,το ξέρεις,έτσι;
-Ναι το ξέρω,όταν γίνει θα το καταλάβεις,μην ανησυχείς.Για την ώρα απλώς θα είμαι λίγο αλλού,λίγο πίσω,όπως θες πες το,αλλά αυτό θα σκέφτομαι.
-Καταλαβαίνω,σου είπα και πριν,εσύ ξέρεις.Για πες μου όμως,τι είδες στο όνειρο;
-Το κλασικό: να μιλάμε,να είμαστε καλά,να χαμογελάμε και μετά να εξαφανίζεται,έτσι απλά.
-Και πως νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Εξαρτάται,τις περισσότερες φορές έχω μια θολή εικόνα του τι είδα το βράδυ,αλλά στο τέλος αφήνει πάντα ένα χαμόγελο.
-Αν χαμογελάς αυτό μετράει,να χαμογελάς όμως.
-Αυτό πιστεύω και γω..Συνεχίζουμε το τρέξιμο τώρα;Έχω μείνει χωρίς ανάσα με τόση κουβέντα.
-Χαχαχα,οκ άντε ας συνεχίσουμε!
Υ.Σ. 1. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά,γιατί τα σκέφτομαι ή αν ακόμη βγάζουν νόημα..αλλά ήθελα πολύ να γράψω κάτι που σκέφτομαι,όπως και αν βγει,όπως και αν φανεί στον καθένα.
2.http://www.youtube.com/watch?v=1mFS5iWXeYU&feature=fvst
Την αγνόησα,ένα *κλικ* και όλα ήσυχα ξανά.Σηκώθηκα και τρίβοντας τα μάτια μου προσπάθησα να θυμηθώ τι όνειρο έβλεπα πριν ξυπνήσω,η εικόνα ήταν ακόμη θολή στο μυαλό μου,ίσως λίγο κρύο νερό με έφερνε ξανά σε επαφή με την πραγματικότητα.Πρέπει να ήταν κάτι ενδιαφέρον,δεν θυμόμουν ακριβώς τι είδα αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να θυμηθώ,έπρεπε να θυμηθώ!
Λίγο αργότερα βέβαια,κατάλαβα πως είναι μάταιο να πιέζομαι,αν χαλάρωνα σίγουρα θα μπορούσα να επαναφέρω την εικόνα στο μυαλό μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.Έκανα ένα κρύο ντουζ,ντύθηκα,και πήγα στην κουζίνα για πρωινό.Μετά σηκώθηκα έπιασα το κινητό μου και έκανα μία αναπάντητη στο νούμερο που με είχε πάρει,δύο λεπτά αργότερα ξαναπήρε:
"-Καλημέρα!Τι κάνεις;Σε ξύπνησα;
-Καλημέρα,καλά είμαι εσύ;Βασικά ναι,αλλά δεν πειράζει,ούτως ή άλλως ήθελα να ξυπνήσω νωρίς σήμερα..Έγινε κάτι και πήρες τόσο νωρίς;
-Ωχ συγγνώμη,ήθελα να δω αν είσαι ξύπνιος.Καλά και εγώ,πάλι ξύπνησα στις έξι σήμερα..Θέλεις να πάμε για τρέξιμο που λέγαμε;
-Δεν πειράζει,σιγά το πράγμα μωρέ.Ναι,αμέ!Γίνεται όμως να πάμε σε καμιά ώρα;Θέλω να κάνω μια βόλτα προς τα κάτω πρώτα..
-Ναι μωρέ σιγά,τι τώρα τι σε μια ώρα,πάρε με τηλέφωνο όταν είσαι έτοιμος!
-Έγινε!Μιλάμε σε λίγο λοιπόν.
-Εντάξει,τα λέμε!
Όταν βγήκα από το σπίτι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος στο κέντρο,περνώντας από τις καφετέριες μπορούσες να ακούσεις πολλές συνομιλίες από φοιτητές ή λυκειόπαιδα,όλοι τους περίπου στην ηλικία μου,συζητούσαν για το τι έκαναν χθες το βράδυ,τι θα κάνουν σήμερα και πότε ανοίγουν τα σχολεία και πως πάει η εξεταστική τους.Που και που έβλεπα κάποιο γνωστό,φίλο ή παλιό συμμαθητή,και ακολουθούσε ο συνηθισμένος πια διάλογος:
-Γεια σου Γιάννη!
-Γεια,τι κάνεις;
-Καλά,εσύ;
-Καλά,μια χαρά...
Προχώρησα βιαστικά ανάμεσα στα τραπέζια και κάθισα σε ένα καναπέ,κάνοντας νεύμα στη σερβιτόρα να έρθει γρήγορα.
-Καλημέρα,τι θα πάρετε;
-Ένα φραπέ,σκέτο.
-Μάλιστα.
Έφυγε και μετά από πέντε λεπτά ξαναεμφανίστηκε,
"Ορίστε!" είπε με ένα πλατύ χαμόγελο και άφησε τον καφέ στο τραπέζι,χαμογέλασα και εγώ και την ευχαρίστησα.
Όταν ήρθε ο καφές μου τον ήπια γρήγορα,άφησα τρία ευρώ στο τραπέζι,βγήκα από την καφετέρια και περπάτησα προς τα κάτω,προς το λιμάνι.Άρχισα σιγα σιγα να θυμάμαι σκηνές από το όνειρο που είχα δει το βράδυ: ένα πρόσωπο,ένα όμορφο χαμόγελο μόνο και γέλια να ακούγονται από πίσω.
"Κατάλαβα,πάλι τα ίδια",σκέφτηκα,"τελικά ήταν καλή ιδέα να κάνω μια βόλτα..".
Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει,καλά καλά δεν είχε τελειώσει το καλοκαίρι και ένιωθες πως ο καλοκαιρινός ήλιος είχε ήδη δώσει τη θέση του σε ένα πιο ψυχρό κλίμα,πόσο μάλλον στο λιμάνι που έκανε πάντα περισσότερο κρύο παρά δροσιά.Επέστρεψα σπίτι απλώς για να βάλω κάτι πάνω μου,δεν θα ταν καλό να κρυώσω τώρα,τις τελευταίες μέρες εδώ θα ήθελα να περάσω καλά.
Οι γονείς μου είχαν φύγει κιόλας από το σπίτι,θα ήταν ήδη στις δουλείες τους το δίχως άλλο.Μπήκα,πήρα ένα μπλε φούτερ και ετοιμάστηκα για να ξαναφύγω κατεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά του σπιτιού.Στο τέλος της σκάλας είδα το ποδήλατο μου,με φουσκωμένα λάστιχα ακόμη και ελαφρώς ταλαιπωρήμενο,φέτος είχα πέσει αρκετές φορές με αυτό,δεν πρόσεχα και ιδιαίτερα άλλωστε.
Κοίταξα το ρολόι μου,η ώρα είχε περάσει,έπρεπε να βιαστώ αλλιώς θα καταλήγαμε να τρέχουμε κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.
Πριν προλάβω να γυρίσω σπίτι το τηλέφωνο μου ήδη χτυπούσε,
"-Έλα,λοιπόν εγώ είμαι έτοιμη,σε δέκα λεπτά θα είμαι κάτω,θες να βρεθούμε στον μόλο;
-Χμ..οκ,μια χαρά μου ακούγεται,τα λέμε!"
Αναγκάστηκα να τρέξω για να φτάσω στην ώρα μου,κάτι σαν προθέρμανση ας πούμε,μάλλον φάνηκε ότι λαχάνιασα αν κρίνω από τα γέλια της Α όταν με είδε.Λίγο μετά κι αφού πήρα μερικές ανάσες αρχίσαμε να τρέχουμε.Σιγά σιγά ανεβάσαμε ρυθμό και αρχίσαμε να μιλάμε παράλληλα.
-Είσαι φοιτητής τώρα δηλαδή,πω πω,σε ζηλεύω!Πότε φεύγεις τελικά;
-Σε ένα χρόνο θα είσαι και εσύ μην αγχώνεσαι,λίγοι μήνες έμειναν ακόμα.
Δεν ξέρω ακριβώς,αλλά το πιο πιθανό είναι μέσα στην βδομάδα,το πολύ την επόμενη.
-Άντε,θα χεις και δικό σου σπίτι,τι άλλο θες δηλαδή;Χαχαχα,αλήθεια,πως νιώθεις που φεύγεις;
-Δεν ξέρω,δεν χαίρομαι και τόσο αλλά ούτε και λυπάμαι,μέχρι ένα βαθμό ένα κομμάτι μου χαίρεται και ένα άλλο λυπάται.
-Γιατί λυπάσαι όμως;Δεν θες να φύγεις;
-Όχι.Τουλάχιστον όχι όταν νιώθω πως αφήνω ένα μέρος του εαυτού μου εδώ.
-Όταν λες ένα μέρος του εαυτού σου εννοείς;
-Ξέρεις..
-Αχ ρε Γιάννη,ακόμα;
-Ακόμα,μην με ρωτάς γιατί ή πως,απλώς ακόμα.
-Μα φεύγεις,πρέπει να κοιτάς μπροστά.
-Το ξέρω,αλλά όπως φαίνεται δεν θέλω να κοιτάω μπροστά.Και να θέλω δηλαδή πάντα το μυαλό μου εκεί είναι,την βλέπω στον ύπνο μου ρε συ,και σήμερα την είδα πάλι..
-Όλο αυτό όμως,πως σε κάνει να νιώθεις;
-Ξέρω που το πας,όχι δεν κάνει να νιώθω άσχημα,ούτε καν να μελαγχολώ,απλώς αναπολώ.Περισσότερο χαρούμενο με κάνει να το σκέφτομαι παρά λυπημένο.
-Τι να σου πω,εσύ ξέρεις.Πάντως δεν μπορείς να χεις το μυαλό σου εκεί μια ζωή,κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσεις μπροστά,το ξέρεις,έτσι;
-Ναι το ξέρω,όταν γίνει θα το καταλάβεις,μην ανησυχείς.Για την ώρα απλώς θα είμαι λίγο αλλού,λίγο πίσω,όπως θες πες το,αλλά αυτό θα σκέφτομαι.
-Καταλαβαίνω,σου είπα και πριν,εσύ ξέρεις.Για πες μου όμως,τι είδες στο όνειρο;
-Το κλασικό: να μιλάμε,να είμαστε καλά,να χαμογελάμε και μετά να εξαφανίζεται,έτσι απλά.
-Και πως νιώθεις όταν ξυπνάς;
-Εξαρτάται,τις περισσότερες φορές έχω μια θολή εικόνα του τι είδα το βράδυ,αλλά στο τέλος αφήνει πάντα ένα χαμόγελο.
-Αν χαμογελάς αυτό μετράει,να χαμογελάς όμως.
-Αυτό πιστεύω και γω..Συνεχίζουμε το τρέξιμο τώρα;Έχω μείνει χωρίς ανάσα με τόση κουβέντα.
-Χαχαχα,οκ άντε ας συνεχίσουμε!
Υ.Σ. 1. Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω αυτά,γιατί τα σκέφτομαι ή αν ακόμη βγάζουν νόημα..αλλά ήθελα πολύ να γράψω κάτι που σκέφτομαι,όπως και αν βγει,όπως και αν φανεί στον καθένα.
2.http://www.youtube.com/watch?v=1mFS5iWXeYU&feature=fvst
