Υπάρχει έλλειψη.Τότε και τώρα

(Πρόταση: ακούστε αυτό παράλληλα)

"Κάποια μέρα θα έπρεπε να ξαναγράψω κάτι.Το σκέφτομαι συχνά,και μάλλον το έχω ανάγκη ώρες ώρες όπως τώρα,όπως σήμερα που ένιωσα πάλι ... και δίχως ... και που όλα μου φαίνονταν ανούσια,ακόμη και το να προσπαθήσω να ανοίξω ή έστω να παρακολουθήσω ένα διάλογο.Μου λείπουν πολλά πράγματα ρε γαμώτο,πρόσωπα που περνούσαμε ωραία μαζί και τώρα δεν είναι εδώ,είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν,μέρη που πηγαινα(με) παλιά,πολλές στιγμές που θα θελα να ζήσω πάλι." Αρκετά για σήμερα όμως,θέλω να γράψω αλλά μου λείπει κάτι ακόμα και σε αυτό,η έμπνευση.Χωρίς έμπνευση ό,τι κι αν γράψω δεν θα χει νόημα,κι ας αρέσει στους άλλους δεν θα ικανοποιήσει εμένα,δεν θα είναι αυτό που ήθελα,άρα δεν θα χει νόημα.Θα μου ρθει κάτι αύριο,ή κι αν όχι αύριο σίγουρα μεθαύριο,δε βαριέσαι..
(Όλα αυτά -ελαφρώς επεξεργασμένα- από το Πάσχα,τέλος Απριλίου.)



Η συνέχεια στο σήμερα:Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να γράψω ένα άρθρο τον Οκτώβριο που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αφιέρωση.Από τη στιγμή που έφυγα όλα τ'άλλα άρθρα που επιχείρησα έμειναν ημιτελή προσχέδια,όπως η έμπνευση και ο ενθουσιασμός που έχω όταν τα ξεκινάω.Κάπου θα κολλήσω,σε κάτι που θα νιώσω πως βρίσκεται μακριά από το να με εκφράσει,πως δεν βρίσκω τις λέξεις για να το εξωτερικεύσω,στο ότι στην τελική μπορεί να μην έχω και τίποτα να πω πλέον..
Τουλάχιστον τα προηγούμενα άρθρα είχαν μια συνέχεια μεταξύ τους,παρά την χρονική τους απόσταση,ανήκουν όμως πλέον σε πιο απασχολημένες και δραστήριες εποχές στις οποίες αναγκαζόμουν να είμαι πιο τακτικός από ότι τώρα που οι συνθήκες μεταβάλλονται κάθε στιγμή και έχω ρόλο παρατηρητή περισσότερο παρά πρωταγωνιστή
.Γιατί έτσι;
Επειδή με την πρώτη ευκαιρία η χαλάρωση έδωσε τη θέση της στη νωχελικότητα,τα άρθρα στις φωτογραφίες και οι ιδέες στο κενό.

Και αυτό που γράφω τώρα δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια να ξαναγράφω,μάταια ίσως αφού δεν σκέφτομαι τα ίδια πράγματα με τότε,ούτε καν με τον ίδιο τρόπο.Αλλά κάποτε μου έδινε χαρά η απεικόνιση των σκέψεων μου σε μία σελίδα,με τρόπο που δεν θα πρόδιδα πολλά πράγματα και όσοι το διάβαζαν θα έμεναν στις ωραιοποιημένες λέξεις και στον σχετικά όμορφο τρόπο σύνδεσης των σκέψεων μέσα από το κείμενο.Μερικές φορές ίσως και να καταλάβαιναν κάτι παραπάνω,κάτι που ωστόσο θα μπορούσε δύσκολα να αποδειχθεί και εύκολα να απορριφθεί,μια δικαιολογία πως τάχα η στιγμή και ο συνειρμός έφεραν τη σκέψη πάντα αρκούσε ως τώρα -δικαιολογία που βέβαια δεν βρίσκεται μακριά από την αλήθεια αλλά δεν είναι η αλήθεια κιόλας-.

Στα άρθρα πρέπει να θέλουμε να μιλάει ο εαυτός που δεν βλέπουμε στην καθημερινότητας μας,αυτός που καταπιέζεται στη ρουτίνα και θέλει να εκφρασθεί με κάποιο τρόπο,να δείξει πως και αυτός είναι εδώ,πως δεν είμαστε μόνο ότι δείχνουμε αλλά κάτι παραπάνω,κάτι βαθύτερο.Τι βαθύτερο λοιπόν από την άβυσσο;


ΥΓ:Τα αποσιωπητικά στην πρώτη παράγραφο μπορεί να τα γεμίσει καθένας με τη φαντασία του.Και εγώ όταν τα είδα τώρα δεν ήμουν σίγουρος για το τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα τότε.Δεν έχω τις ίδιες σκέψεις ανησυχίες και επιθυμίες όπως πριν 7 μήνες,αλλά έχω ακόμα την ίδια νοοτροπία.

Μία ξεχασμένη αφιέρωση

  Ίσως είναι λίγο αργά για όσα και ό,τι θα γράψω τώρα,αυτό θα σκεφτείς τουλάχιστον όταν το δεις"που το θυμήθηκε τώρα;", κλασικό γκατούκι.
Ένα μήνα τώρα υποτίθεται πως θα πρεπε να σου έχω δώσει την αφιέρωση που υποσχέθηκα πριν φύγω,όπως έφυγα,με εσένα μέσα στα νεύρα και εμένα αναίσθητο και σχετικά απαθή(όπως -σχεδόν- πάντα).Δεν είχα όρεξη να γράψω όμως.Λίγο η εξεταστική,λίγο οι παρέες που με κρατούσαν μακριά από το σπίτι για ώρες,λίγο η κούραση και λίγο η νωχελικότητα κατέληγα να το αναβάλλω για την επόμενη μέρα,κάθε μέρα "Καλύτερα αύριο" έλεγα,και κάπως έτσι μετά από πολλά αύριο που πέρασαν ανεκμετάλλευτα φτάσαμε στο σήμερα που αποφάσισα να γράψω.

Μετά πάλι τι να σου γράψω και πως; Δεν ήθελα ναι είναι μελοδραμάτικο αλλά ειλικρινές και πιο κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου(όσο με ξέρεις ελπίζω να έχεις καταλάβει πως δεν μπορώ τις κολακείες,καλύτερα μια αυστηρή γνώμη ή κριτική παρά μερικά γλυκόλογα για να εξωραΐσουν την κατάσταση).
Να στο στείλω σε μήνυμα ή μέσω email μου έμοιαζε πολύ παιδιάστικο,ήθελα να γράψω ένα άρθρο,θα το εκτιμούσες περισσότερο και θα ταν πιο ειλικρινές απ'τη μεριά μου,δεν έχω γράψει και τόσα άλλωστε άρα θα είχε μεγαλύτερη συναισθηματική αξία.

Ένα άρθρο λοιπόν για ένα μικρό χαζό γατί γεμάτο ανασφάλειες,νεύρα,υπερβολές και σίγουρα πολύ τρέλα(έως παράνοια κάπου κάπου).Ένα γατί που γνώρισα τελείως τυχαία και αστεία μέσω μιας απλής εμφανισιακής ομοιότητας και ενός ιού στον υπολογιστή.Έτσι άρχισαν όλα πέρυσι και μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και στους καθημερινούς καβγάδες και τις παρεξηγήσεις μας πέρασαν πολλά.

   Όμορφες στιγμές,χαρούμενες,αμήχανες,γεμάτες νεύρα ή κλάματα,αλλά στιγμές που θα θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμη(και οι οποίες στροβιλίζονται ως εικόνες στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή).Από την μέρα της ουσιαστικής γνωριμίας μας στο Ηράκλειο με μία σχεδόν άγνωστη έως τότε κοπέλα που απλώς είχαμε μια τυπική επαφή, μέχρι τις κλήσεις που κάναμε μες τη χρονιά, τις ιδιοτροπίες σου, τα νεύρα σου, τα αστεία και την επιμονή σου, την μανία σου να τα βλέπεις όλα μαύρα και το αξιοθαύμαστο πείσμα σου που δυστυχώς είχε παροδικές εκρήξεις για να επιστρέψεις μετά στη συνηθισμένη ματαιόδοξη στάση σου. Μα πιο πολύ απ' όλα τις νύχτες που δεν ήσουν καλά μέχρι να δώσεις πανελλήνιες,που χρειαζόσουν κουράγιο και εγώ έκανα ότι μπορούσα από τόσο μακριά για να σε βοηθήσω -χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα,όσο και αν με ξεγελούσα πως κάτι έκανα- να συνέλθεις και να μείνεις συγκεντρωμένη στο στόχο σου.

  Πάνω από όλα όμως θέλω να θυμάσαι πως τίποτα καλό δεν έμαθε κανένας από τις επιτυχίες.Από αποτυχίες και λάθη μαθαίνεις ποιο είναι το σωστό,στις επιτυχίες σου απλώς το επιβεβαιώνεις.Η επανάληψη πρέπει να είναι ευκαιρία,δυνατότητα να πετύχεις ότι δεν πέτυχες πέρσι,όχι μια ευκαιρία για να αποτύχεις ξανά.Η σκέψη της αποτυχίας φέρνει την αποτυχία πιο κοντά σου
Κουράγιο,συγκέντρωση διάβασμα και αποφασιστικότητα και θα τα καταφέρεις!Πιστεύω σε σένα και δεν θα απογοητευόμουν ποτέ απλώς επειδή δεν τα κατάφερες(στο κάτω κάτω οι πανελλήνιες είναι ένας μαθητικός διαγωνισμός,μεταβάλλονται οι βάσεις και τα αποτελέσματα κάθε χρόνο,δεν φταις εσύ για αυτό)αλλά θα απογοητευτώ αν προκαλέσεις μόνη σου την αποτυχία.Η δεύτερη φορά είναι πάντα πιο εύκολη λένε,οπότε χαλάρωσε όσο χρειάζεται και απόλαυσε το ταξίδι.Λίγη σημασία έχει ο προορισμός.

ΥΓ:
1. Είχα να γράψω πάνω από χρόνο άρθρο στο μπλογκ και κατά κάποιο τρόπο σε χρησιμοποίησα ως ιδέα για να ξαναγράψω -ή πιο απλά μπορείς να πεις πως σε διάλεξα για να ξαναγράψω,ακούγεται πιο γλυκό- σε κάθε περίπτωση ξέρω ότι θα κολλήσεις στη λέξη σε χρησιμοποίησα,ακόμα κι αν μου πεις το αντίθετο δεν θα σε πιστέψω!

2. Τόσο καιρό που είχα να γράψω δεν μπορούσα τίποτα καλύτερο,πραγματικά θα θελα να γράψω περισσότερα και πιο ωραία πράγματα(κυρίως ωραία..)

3. Μάθε να πιστεύεις στον εαυτό σου!Όχι επειδή το λέω εγώ,αλλά επειδή έτσι πρέπει,έτσι ταιριάζει σε σένα, να είσαι καλά με σένα και όχι να βασανίζεσαι χωρίς λόγο.
Δεν μπορώ να σε βλέπω να βουτάς μες τη μαυρίλα απλώς και μόνο επειδή εκεί νομίζεις πως ταιριάζεις. Καταντά ηλίθιο και εκνευριστικό (τι γλυκός που είμαι πάλι,έλα πέστο)

4.Ήθελα πολύ να κάτσω στα γενέθλια σου.Τόσο στο πάρτυ όσο και τη μέρα των γενεθλίων σου,αλλά δεν γινόταν αλλιώς..Έπρεπε να είμαι αλλού και τις δύο φορές,τουλάχιστον την δεύτερη το αναγνωρίζεις αυτό πιστεύω..

5.Ένα τραγούδι αφιερωμένο,από το συγκρότημα που μας γνώρισε και μας συνέδεσε..να το θυμάσαι,πάντα υπάρχουν δρόμοι για όλους μες το σκοτάδι! Παρά τις βλακείες που λες σε αγαπάω (και όχι αγαπώ) μικρό χαζό γκατούκι!!

6. Για να σε ξεχάσω,πρέπει να θες να σε ξεχάσω.Να το θυμάσαι πως αν επικοινωνούμε μένουμε κοντά.

7 Ναι ναι όντως τα υστερόγραφα λένε πιο πολλά από όλο το άρθρο, ήταν έμπνευση της στιγμής.Πάω  για ύπνο τώρα,έχω μάθημα το πρωι και αν δεν κοιμηθώ τώρα δύσκολα θα σηκωθώ.Α!Αύριο ξεκινάω και Ιταλικά,οπότε αν του χρόνου πας Ιταλία τελικά θα μπορούμε να μιλάμε μαζί!!Όνειρα γλυκά..<3