Η ουσία των πραγμάτων.

(Άλλη μια ρουτίνα της καθημερινότητας,άλλη μια μέρα χωρίς ουσια,2 φίλοι συζητούν ένα κρύο φθινοπωρινό πρωινό)
-Μα τι έχει τελικά ουσια;;;
-Τίποτα.
-Δηλαδή δεν υπάρχει ουσία;...
-Φυσικά και υπάρχει.
-Που τότε;;
-Παντού.
-Με κοροιδεύεις;
-Όχι.
-Πως γίνεται να υπάρχει παντού ουσία αλλά τίποτα να μην έχει τότε;
-Πολύ εύκολα.
-Δηλαδή;Μίλα ξεκάθαρα!
-Ουσία δεν υπάρχει πουθενά σίγουρα,μα εμείς είμαστε αυτοί που αποφάσιζουμε τι έχει νόημα και ουσία,εμείς και για μας και μόνο.
(νεκρική σιωπή..)
-Αχά...κατάλαβα...
-Είσαι σίγουρος;
-Νομίζω..
-Ενδιαφέρον,για πες μου τι κατάλαβες λοιπόν.
-Κατάλαβα πως..
-Ναι;
-..πως δεν μπορεί να υπάρξει ουσία αν δεν το αποφασίσουμε εμείς!
-Φυσικά και μπορεί.
-Μα..εσύ μου είπες πως εμείς το επιλέγουμε..!
-Ναι,όντως έχεις δίκιο το είπα.
-Οπότε;
-Οπότε τι;
-Εμείς το επιλέγουμε;;;
-Περίπου.
-Εξήγησε μου...επιτέλους,ποιος κρινει τι έχει ουσία;
-Εμείς,απλώς..
-Απλώς τι;;;
-Όχι απαραίτητα συνειδητά,κάποιες φορές λειτουργεί και αποφασίζει το υποσυνείδητο μας.
-Άρα όχι εμείς;
-Χμ..ενδεχομένως και όχι.
-Γιατί;;;
-Γιατί...είναι πάνω από τις δυνάμεις μας..
-Να αποφασίσουμε;;;
-Όχι,να το ελέγξουμε...


J.J.

Όποιος ξεχνά το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει

Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου,μα δεν αδείαζει.
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου,αλλά αυτός αρνείται να πειστεί.
Προσπαθώ να δω καθαρά,μα όλα θολά,όλα άδεια,εκτός..απο το μυαλό μου.
Πρσπαθώ να διώξω όλα αυτά που με πειράζουν,μα τίποτα δεν φεύγει..
Προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις,
Προσπαθώ να σε κάνω να σταματήσεις,μα δεν έχω τη δύναμη,δεν έχω τον τρόπο,δεν μπορώ..αλλά και εσύ χωρίς να σου δείξω τον δρόμο δεν μπορείς να (με) καταλάβεις.
Με ρωτάς τι πάει λάθος και εγώ πως όλα πανε καλα προσποιούμαι..
Πως όλα είναι ακόμα δικά μου και πως τίποτε δεν αλλαξε.
Ρίχνω τον εαυτό μου στη λήθη και περιμένω τη στιγμή που δεν θα πονώ για να σηκωθώ..
Μα αυτή η στιγμή δεν φαίνεται να φτάνει.Τα πάντα μπερδεμένα μπροστά μας,και όλα ξεκάθαρα πίσω μας.
Το παρόν μας κυβερνά και μας τυραννά..το μέλλον μας φοβιζει..μα το παρελθόν;;
Μας αφήνει να το κοιτάμε..με χαμόγελο,με δάκρυ,με μελαγχολία..μα πάντα το κοιτάμε στα μάτια.
Ίσως δεν έπαψε ποτέ να μας πληγώνει όμως σίγουρα έπαψε να μας φοβίζει..
Ιστορία για το παρόν και παρακαταθήκη για το μέλλον...

J.J.

Μισό άδειο μυαλό..μισό γεμάτο μυαλό;

Η αρχή γνωστή,πάντα σαν παραμύθι,ενθουσιώδες και συναρπαστικό..συναρπαστικό και ενθουσιώδες,αλλά..χωρίς(;)happy end. Η συνέχεια μαγική..κοιτώ στο απέραντο γαλάζιο όπως το μικρό παιδί κοιτάζει την μαγεία των μεγάλων.Χάνομαι στο λάθος της στιγμής..
Το τέλος αναμενόμενο,σαν έτοιμοι απο καιρό το αποδέχονται.
Τους κοιτώ με ανοιχτά τα μάτια,αλλά αυτοί δεν με βλέπουν,ο ένας με τα μάτια πάνω στον άλλο..και όλοι οι άλλοι πάνω τους. Το συμπέρασμα,εύκολο:Το τέλος επακόλουθο της αρχής,η συνέχεια απαιραίτητη για τα άλλα δύο.
Όλοι εδώ για κανέναν,και κανένας εδω για κανέναν..

*Για την αποφυγή παρεξηγήσεων:τίποτα από όλα αυτα δεν αναφέρεται σε γεγονότα,είναι απλώς *ακατάσχετες σκέψεις*

J.J.